کتاب سنگ فرش هر خیابان از طلاست اثر کیم وو چونگ نشر آسمان علم

هنگامی‌که مشغول تحصیل بودم، ما هم مانند بیشتر مردم کره فقیر بودیم. ولی تنها من این‌طور نبودم، در آن زمان تقریباً همه فقیر بودند. سی سال پیش درآمد سالانه‌ی مردم کره حدوداً ۷۰ دلار بود اما حالا سالانه بیش از ۶۰۰۰ دلار درآمد دارند؛ بنابراین می‌توانید تصوّر کنید که چه گونه زندگی برای ما مشکل بود. البته، امروز هم کسانی هستند که واقعاً فقیر هستند، اما در روزهای پس از جنگ کره، فقر گسترده بود. ما در محله‌ی «چنگ‌چانگ-دونگ» شهر سئول زندگی می‌کردیم و برای رفتن به «دانشگاه یان سی» باید ۶/۹ کیلومتر مسافت را در عرض ۲ ساعت طی می‌کردم. هیچ پولی نداشتم اما سرم پر از رویاهایی بود که موقع ترک کتابخانه‌ی دانشگاه و پیاده‌روی اجباری تا منزل، دائم آن‌ها را مرور می‌کردم. فکر می‌کردم دنیا مال من است و من می‌توانم همه‌ی جهان را در آغوش بگیرم. بااینکه خیلی فقیر بودیم اما رویاهایم مرا به جلو می‌راندند و احساس می‌کردم هیچ مانعی برای پیشرفت من وجود ندارد. نیروی جوانی برای من بسیار پراهمیت بود و قلبم را مالامال آرزوها می‌کرد، هیچ‌چیز را سد راه خود نمی‌دیدم. از همه‌ی چیز‌هایی که جوانی به ارمغان می‌آورد مهم‌ترین آن، رویاست. مردمانی که رویا دارند فقر نمی‌شناسند، چون هرکسی که رویا دارد، ثروتمند است. جوانی مرحله‌ای از زندگی است که حتی اگر شما هیچ‌چیز نداشته باشد ولی رویا داشته باشد نیازی به حسادت و غبطه خوردن ندارید. - از متن کتاب -