عنوان «پاد- زیبایی شناسی» کمی نا آشنا به نظر میرسد. این مفهوم در بینش بدیو به برداشتی از آفرینش هنری اشاره دارد که نگرۀ «بازتاب/ رابطه با دیگری» را رد میکند اما در عین حال در واکنش به موضوع تقلید یا بازتاب دادن شاعرانۀ «طبیعت» به تأیید درونبودی و تکبودن هنر میپردازد. هنر ازآنرو درونبودی است که حقیقت آن در بیمیانجیبودنش در اثر هنری مورد نظر داده شده است؛ و ازآنرو تک است که حقیقت آن در خود هنر و تنها در خود هنر یافته میشود. زندهشدن دوبارۀ مفهوم مادهباورانۀ «زیباییشناسی» از اینجا سرچشمه میگیرد. نگاه او به پیوند میان فلسفه و هنر به بنمایۀ تعلیمگرایی بسته است که به ادعای او به گونهای کاربرد دارد که بتواند شکلهای شناخت را به شیوهای بیاراید که نوعی از حقیقت بتواند سوراخی در آن ایجاد کند.
برای بهرهگیری شایسته از این کتاب که بر خلاف کوچکی ظاهر، در بر دارندۀ مفهومهای پیچیده و گستردهای است، باید تا آنجا که ممکن است در راه شناخت مفهومها و اصطلاحهایی که در آن به کار گرفته شدهاند پیش رفت. برای دستیابی به این هدف به جای پیشگفتار مقالهای روشنگر از یک منتقد و به جای پسگفتار سه مقاله از سه منتقد دیگر را با هم میخوانیم. شمارههای درون نشانه های ]... [را برای یادداشتهای مترجم انگلیسی در پایان متن برگزیدهایم. بدیو در فصل نهم کتاب، "هستی" (existance) را از "بودن" (being) متمایز میکند و ما هم این نکته را با دانستن اینکه گاهی فهمِ متن را دشوار میکند، رعایت کردهایم.