کتاب فرهنگ و آداب روزه داری با غذاهای طبیعی نشر سفیر اردهال

های مردم! ماه خدا با برکت و مهر و گذشت به شما روی کرده. ماهی که پیش خدا برترین ماه‌ها است و روزهایش برترین روزها، و شب‌هایش برترین شب‌ها و ساعت‌هایش برترین ساعت‌ها. و این ماهی است که در آن، شما را به مهمانی خدا خوانده‌اند و شما را در آن، خانوار کرم خدا داشته‌اند. نفس‌هایتان در این ماه ستایش خدا است و خوابتان در این ماه بندگی و کردارتان در این ماه پذیرفته و دعایتان در این ماه مستجاب. با پندار راست و دل پاکیزه از خدای خویش، الله بخواهید که توفیقتان دهد. برایش روزه بدارید. و کتابش را بخوانید. وای که هر که از گذشت خداوند در این ماه سترگ واماند، بدروزگار است. و با گرسنگی و تشنگیتان در این ماه، یاد روز قیامت و تشنگیش بیفتید. و به کم‌داران و بی‌چیزانتان صدقه بدهید. پیرانتان را بزرگ دارید و به کوچک‌تر‌هایتان مهربانی کنید و به دیدار خویشان بروید. زبان‌هاتان را نگه دارید و چشم‌هاتان از آن‌چه خدا دیدنش را روا نداشته و گوش‌هاتان از آن‌چه شنیدنش روا نیست ببندید. با یتیمان مردم عطوفت کنید، آن سان که با یتیمان‌تان عطوفت خواهند کرد. و از گناهانتان به خدا توبه کنید. و وقت نمازهاتان دست‌هایتان را با دعا به سوی او بالا بیاورید. که این برترین ساعت است که خداوند ـ عزّوجل ـ در آن با مهر به بندگان خود می‌نگرد، با او که نجوا می‌کنند پاسخ می‌دهد، و صدایش که می‌زنند پاسخ می‌دهد، و دعایش که می‌کنند، مستجاب می‌کند. های مردم! جان‌هاتان گروگان کردارتان است. استغفار کنید و جانتان را آزاد کنید. پشت‌هاتان سنگین از بارهای کوه مانندتان، سجده بسیار کنید و از بارتان بکاهید، و بدانید هان! که خداوند ـ یادش بلند ـ به عزتش سوگند خورده است، که نمازگزاران و سجده کنندگان را کیفر نکند و روزی که مردم پیش خدای می‌ایستند، فریاد آتش را به گوش ایشان نرساند. های مردم! هر کس از شما که در این ماه، روزه‌دار مؤمنی را افطار دهد، پیش خدای ـ عزوجل ـ بابت این به قدر آزادی بنده‌ای ثواب دارد و خدا از آن چه از گناهانش که گذشته، درمی‌گذرد. گفتند: ای پیامبر خدا! همه ‌ما که نمی‌توانیم چنین کنیم. و پیامبر پاسخ گفت: از آتش دور شوید، حتی با نیمه‌ای خرما. از آتش دور شوید، حتی با یک لیوان آب. های مردم! هر کدامتان که در این ماه خُلق خود را خوش کند، پروانه گذشتن از صراط را در روزی که قدم‌ها می‌لرزد دارد. و هر که در این ماه بر زیردستانش آسان بگیرد، خدا حسابش را آسان خواهد گرفت. هر که آزارش را در این ماه از دیگران باز دارد، خدا روز دیدارش خشمش را از او باز می‌دارد. و هر که در این ماه یتیمی را گرامی بدارد، خدا روز دیدارش، گرامیش می‌دارد. و هرکه در این ماه به دیدار خویشان رود، خدا روز دیدارش با مهر خود می‌بیندش، و هرکه در این ماه از خویشان کناره بگیرد، خدا در روز دیدارش مهر خویش را از او برمی‌گیرد. و هر که در این ماه با نماز، خدایش را عبادت کند، خدا برایش برکناری از آتش را می‌نویسد. و هر که واجبی را در این ماه ادا کند، خدا برایش ثواب کسی را می‌نویسد که هفتاد واجب در ماه‌های دیگر ادا کرده است. و هر که در این ماه بر من [پیامبر] بیشتر درود فرستد، خداوند کفه‌اش را در روزی که کفه‌ها سبکی می‌کنند، سنگین می‌دارد. و هر که در این ماه آیه‌ای قرآن بخواند، پاداش یک ختم قرآن در ماه‌های دیگر را می‌برد. های مردم! هان که درهای بهشت در این ماه گشوده است. از خدایتان بخواهید که بر رویتان نبندد. و درهای آتش بسته است. از خدایتان بخواهید که بر رویتان نگشاید. و شیطان‌ها دربندند. از خدایتان بخواهید که ایشان را بر شما چیره نگرداند. امیرالمؤمنین فرمود: برخاستم و گفتم که برترین کار در این ماه چیست؟ پیامبر فرمود: ای ابوالحسن! برترین کار در این ماه پرهیز است از آن چه خدای ـ عزّوجل ـ حرام کرده. بعد پیامبر گریست. ]امیرالمؤمنین فرمود:[ گفتمش ای پیامبر! چه چیز شما را به گریه انداخت؟ فرمود: ای علی! از حقی که در این ماه از تو می‌گیرند گریستم. انگار می‌بینمت که برای خدا نماز می‌خوانی، و بدِ روزگارِ اول و آخر، بدروزگارتر از قاتلِ شترِ ثمود، ضربه‌ای بر سرت می‌زند که ریشت را سرخ می‌کند. ]امیر مؤمنان فرمود:[ پرسیدم: ای پیامبر خدا! در آن وقت دینم سلامت خواهد بود؟ درود خدا بر او و خاندانش ـ گفت: دینت سلامت خواهد بود. بعد گفت: ای علی! آن که تو را کشت مرا کشته است. و آن که با تو کین داشت با من داشته است. و آن که دشنامت داد، مرا دشنام داده است. که تو مثل جانم از منی، روحت از روح من و طینتت از طینت من. هان که خدای ـ تبارک و تعالی ـ مرا آفرید و تو را. و مرا برکشید و تو را. و مرا محض پیامبری برگزید و تو را محض امامت. هر کس که امامت تو را نادیده گرفت، پیامبری من را نادیده گرفته است. ای علی! تو وصی منی. پدر بازماندگان منی و شوی دختر منی. در زندگیم و بعد مرگم میان مردمم تو جانشین منی. امرت، امر من است و نهیت، نهی من. قسم به آن که مرا برای پیامبری برگزید و بهترین مردم قرار داد، تو حجت خدا بر مردمی و امین سرّش و خلیفه‌اش بر برندگانش.