کتاب مثل ها و حکایت ها نشر آسیم

در آن صبح ازل، خداوند، هستی را با آفرینش انسان معنا و مفهومی لطیف بخشید. اما، انسانْ، بدون سخنْ، بدون گفتارْ همچون قناریی بود، خیس سکوت! و خداوند آستین بالا زد و سخن را در کام انسان نجوا نمود. و در آن صبح سپید، انسان با لبخندی به پروردگارش گفت: سلام! فرشتگان دست‌افشان شدند و پای‌کوبان ستارگان لبخند زدند و مهتاب، چشمک. و گفت‌وگوی انسان با خداوند