طبیعت از مهمترین ارکان حیات بشری به شمار میآید به همین دلیل هم میباشد که در همه ادوار تاریخی محیط زیست مطمح نظر بوده است. ابتدا در حقوق بین الملل معاصر سعی بر حمایت از محیط زیست شده که در قالب حقوق بین الملل محیط زیست تبلور یافت اما عدم کفایت این حمایت و ضرورت حفاظت از محیط زیست برای انسان امروز و نسلهای آینده، ایجاد پیوند میان محیط زیست و حقوق بشر مورد توجه قرار گرفت، زیرا حمایت قانونی از حقوق بشر می تواند وسیلهای جهت نیل به صیانت از محیط زیست باشد. از این رو، در چارچوب نسل سوم حقوق بشر حق جدیدی به نام حق بر محیط زیست در اسناد بین المللی حقوق بشری شکل گرفت که در آن محیط زیست به عنوان یک حق انسانی مطرح شده است. این حق نه تنها از مصادیق برجسته حقوق همبستگی است که در نسل سوم حقوق بشر مقولهبندی میشود بلکه همچنین لازمه تحقق بسیاری از حقهای بشری مدنی و سیاسی یا اقتصادی اجتماعی و فرهنگی به شمار میرود. با این حال، ایفای حق یاد شده مستلزم سطحی از توسعه است که به نوبه خود زمینه تخریب بیشتر محیط زیست را فراهم میآورد.از این رو جامعه بین المللی از دهه نود میلادی به این سو ترویج ایده توسعه پایدار را در کلیه سطوح ملی،منطقهای و بین المللی در دستور کار خود قرار داده است.