کتاب گفتگو با ایران درّودی مهدی مظفری ساوجی نشر ثالث

ایران درّودی نامی آشنا در عرصه نقاشی امروز ایران است که بیش‌تر با رنگ‌ها و فضاهای خاص و منحصربه‌فردش که ملهم از نورهای درونی اویند، شناخته می‌شود؛ نورهایی که هربار به ‌شکلی در قلم‌موی نقاش، خود را یافته‌ و بر زمینه‌ای از بی‌تابی‌ها و رؤیاهای او یأس‌ها و امیدهای ما را نمایانده‌اند. به این خاطر است که شکل‌ها و حجم‌ها از خود، بیرون زده‌اند و در هیچ قاب و قالبی نمی‌گنجند. همچنان‌که پرنده را شاید، اما پرواز را نمی‌توان در هیچ قفسی حبس کرد. رنگ و فضا در نقاشی‌های درّودی بیش‌ از همه با حس‌‌ و حال نقاش و مخاطبانش سروکار دارد. این حس‌ و حال‌ها در نقاشی‌های او ساکن و یکسان نیستند و مدام جا عوض می‌کنند و به‌ شکلی دیگر درمی‌آیند. از غم‌ها به شادی می‌گریزند و از مرهم به درد. به ‌همین دلیل در نقاشی‌های او هیچ رنگی فارغ از حس و حال نیست. زردها بی‌خود قرمز نشده‌اند قرمزی رنگ نینداخته است بی‌خودی بر دیوار