ایران ما، در درازنای تاریخ دیریاز و پر از شیب و فرازش، همواره سرزمین سترگ و سپند سرود و سَرواد(= شعر) بوده است. آشکارترین برهان و پایدارترین نشانِ این ویژگیِ نازشخیز و والا که ایران، به پاسِ آن، در جهان کشوری ورجاوند(= اعجازآمیز) و ب یمانند و نامبردار گردیده است، آن است که گرام یترین و گرانسنگ ترین شاهکارهای ادبی، در این بومِ فرخنده ی بِهی و فَرّهی، پدید آمده است و برترین و گوهرین ترین سخنسالاران شگرف و شگفت یانگیز نیز، در آن، سر برداشته اند و دل ها را از شور و شادمانی و شکفتگی برانباشت هاند و درفش زیبایی و دلارایی و جان اَفْسایی (=افسون کردن جان) را، بلند و دلپسند و ارجمند، برافراشت هاند...
قسمتی از متن کتاب-