کتاب بی نهایت بلند و به غایت نزدیک نشر چشمه

«یک روز هم کارهایی برایم می‌کنی که از همه‌شان نفرت داری. خانواده یعنی همین.» این جمله از رمان اول جاناتان سفران فوئر کلید درک هر دو رمان اول و دوم فوئر است؛ رمان‌هایی که خانواده در آن نقشی کلیدی ایفا می‌کند و از دست دادن یکی از اعضایش و مواجهه با این فقدان همه‌ی بار داستان را به‌ دوش می‌کشد. جاناتان سفران فوئر ۲۱ فوریه‌ی ۱۹۷۷ در واشنگتن به‌ دنیا آمد. پدرش وکیل بود و مادرش اهل لهستان و تجارت و فرزندِ یکی از نجات‌یافتگان از دست ارتش نازی‌ها. فوئر فرزند میانی خانواده‌اش است. یکی از برادرانش ویراستار مجله‌ی سیاسی ـ فرهنگی نیو ریپابلیک است و برادر دیگرش روزنامه‌نگار آزاد. فوئر کودکیِ پُرماجرا و حساسی داشت. به مدرسه‌‌ی جُرج تاون رفت و در هشت‌سالگی طی حادثه‌ای در کلاس شیمی مصدوم شد و همین ماجرا به لحاظ عصبی چندان بر او تأثیر گذاشت که سه سال از مدرسه دور ماند. بعدها فوئر به دانشگاه پرینستون نیوجرزی رفت و فلسفه خواند. در همین دانشگاه و در همان سال‌های اول بود که دوره‌ی مقدماتی نویسندگی را زیر نظر جویس کرول اوتسِ رمان‌نویس گذراند. اوتس از همان ابتدا استعداد فوئر را تشخیص داد، به نوشته‌هایش علاقه‌مند شد، به نوشتن تشویقش کرد و گفت «فوئر مهم‌ترین ویژگی نویسنده شدن را دارد: انرژی.» فوئر می‌گوید همین تشخیصِ اوتس زندگی‌اش را تا ابد تغییر داد. فوئر شانس آورد و اوتس مشاور پایان‌نامه‌ی ارشدش شد. موضوع این پایان‌نامه پدربزرگ مادری فوئر بود که از دست نازی‌ها جان سالم به دربرده بود. جالب این‌که او هرگز پدربزرگش را ملاقات نکرده بود. برای همین پایان‌نامه جایزه‌ی نویسندگی خلاق دانشگاه پرینستون را برد. فوئر به دانشگاه پزشکی ماونت‌ساینای رفت، اما فهمید رشته‌ی پزشکی برای آدمی مثل او ساخته نشده. بنابراین از این دانشگاه بیرون آمد و خیلی جدی تصمیم گرفت راه نویسندگی را در پیش بگیرد. اولین کار فوئر این بود که پایان‌نامه‌ی جایزه‌گرفته‌اش را سروسامان دهد و آن را تبدیل به رمان کند. این کار در نهایت تبدیل شد به رمان همه‌چیز می‌درخشد. کتاب را انتشارات هاوتون میفلین در ۲۰۰۲ چاپ کرد و چند جایزه‌ی درخشان برایش به ارمغان آورد، از جمله جایزه‌ی روزنامه‌ی گاردین برای کتاب اول نویسندگان. در ۲۰۰۵ لیو شرایبر، بازیگر امریکایی، از روی این کتاب فیلم‌نامه‌ای نوشت و آن را تبدیل به فیلم کرد. همان سال، رمان دومش را به‌ نام بی‌نهایت بلند و به‌غایت نزدیک نوشت. کتابْ داستان پسربچه‌ی نُه‌ساله‌‌ای به نام اسکار شل است که پدرش را در جریان حمله به برج‌های تجارت جهانی در یازده سپتامبر از دست می‌دهد و درباره‌ی جست‌وجوهایش در نیویورک برای پیدا کردن قفلی است که کلید اسرارآمیزش را پدر برای او باقی گذاشته است. تکنیک‌های پست‌مدرن فوئر در این رمان (تایپوگرافی‌های گوناگون و راوی‌های متعدد) هم تحسین منتقدان را در پی داشت و هم انتقادشان را. بااین‌حال، رمان پُرفروش شد و ده سال بعد استیون دالدری فیلمی از روی آن ساخت که تام هنکس در آن بازی کرد. در ۲۰۰۸ فوئر برای اولین‌بار شروع کرد به تدریس نویسندگی خلاق در دانشگاه ییل. از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ سکوت اختیار کرد و اواخر سال ۲۰۰۹ با اولین کتاب غیرداستانی‌اش به عرصه‌ی ادبی بازگشت. کتابی تندوتیز درباره‌ی صنعت گوشت و گوشت‌خواری به ‌نام خوردن حیوانات که روایت شخصی نویسنده‌ی گیاه‌خوار از مقوله‌ی گوشت‌خواری است. فوئر در ۲۰۱۶ بعد از یک دهه رمان دیگری منتشر کرد به ‌نام من این‌جا حاضرم، که به گفته‌ی منتقدان عناصر زندگی‌نامه‌ای فراوانی در آن به ‌چشم می‌خورد. فوئر اکنون در دانشگاه نیویورک ادبیات خلاق درس می‌دهد و با همسرش نیکول کراوس و دو فرزندش زندگی می‌کند.