وقتی تریس به خودش میآید، خاطراتی مبهم و وهمآلود را به یاد میآورد که هیچکدامشان تصویری واضح از او به حافظهاش نمیآورند. لای موهایش برگهای خشکیده پیدا میکند و کف اتاقش رد پای کفشهای گلی، اما هربار صبح که بیدار میشود به یاد نمیآورد که شب گذشته کجا بوده و چه میکرده و چرا اشتهایی وصفناشدنی پیدا کرده. چیزی نمیگذرد که تریس با دیدن نشانهها و اتفاقهای مشکوکی که اطرافش اتفاق میافتد متوجه غیرعادی بودن خودش و شرایطش میشود. او دیگر تریس نیست، پس خود واقعیاش کجاست؟
سوررئال بودن بیش از حد داستان به سهل خوانی اش لطمه زده. واقعاً دنبال کردن چنین داستانی سخته. اما قطعا طرفدارهای خودش رو خواهد داشت. ترجمه کتاب عالی بود.