کتاب بیگانه آلبر کامو نشر چشمه

آوازه این کتاب باعث شد آن را در لیست ۱۰۰ اثر ماندگار قرار دهم. چیزی که بیش از همه مرا تشویق کرد، پیام استادم بود که گفته بود: «کتاب کاملاً مزخرف است.» این حرف او باعث شد کنجکاو شوم: چرا کتابی با این شهرت جهانی همواره توصیه می‌شود؟ به همین دلیل، «بیگانه» را به عنوان چهارمین اثرم انتخاب کردم. داستان درباره فردی کاملاً بی‌احساس است که نگاهی متفاوت و سرد به جهان اطراف دارد. این شخص پس از یک سری مسائل ساده زندگی، به دلیل ارتکاب قتل، مورد محاکمه قرار می‌گیرد. در ابتدا، هیچ نکته جذابی در داستان وجود نداشت که توجهم را جلب کند. روایت ساده و یکنواخت بود و پیچش داستانی یا شخصیت‌پردازی عمیق در آن دیده نمی‌شد. به همین دلیل، در وسط داستان چندین بار تصمیم گرفتم آن را کنار بگذارم و واقعاً احساس کردم وقت خود را تلف می‌کنم. با این حال، کنجکاوی اجازه نداد که داستان را نیمه‌کاره رها کنم؛ می‌خواستم بدانم چرا این کتاب ساده و بی‌محتوا را «شاهکار» می‌خوانند. پس از پایان داستان، گیج و کلافه شدم. حس کردم حق با استادم است، اما هنوز مطمئن بودم که نکته‌ای هست که من متوجه آن نشده‌ام. وقتی شروع به تحقیق کردم، سرانجام پیام اصلی کتاب را درک کردم. پیام اصلی کتاب برخلاف باور اولیه من است، اما باید اعتراف کنم که کامو به‌طرز ماهرانه‌ای فلسفه خود را در قالب داستان ارائه کرده است. فلسفه پوچی‌گرایی بر این باور است که انسان با هدف از پیش تعیین‌شده به دنیا نمی‌آید، بلکه ابتدا وجود پیدا می‌کند و سپس برای یافتن هویت و معنا، ارزش‌ها و قراردادهایی برای زندگی خود ایجاد می‌کند. بعضی از مسائل ممکن است ذاتاً ارزش خاصی نداشته باشند، اما به دلیل قراردادهای اجتماعی، اهمیت پیدا می‌کنند. برای مثال، عزاداری بر عزیزان ذاتاً معنای خاصی ندارد، چون مرگ بخشی از زندگی است، اما بشر بین خود قراردادی بسته است که هنگام فقدان عزیزان باید عزاداری کرد. کتاب نشان می‌دهد که پذیرفتن این فلسفه، عواقبی هم دارد؛ زیرا شکستن سنت‌ها و قراردادهای اجتماعی همیشه با مقاومت مواجه می‌شود. «بیگانه» کتابی سخت‌فهم و گاه کلافه‌کننده است. برای درک بهتر آن، ابتدا باید فلسفه پوچی‌گرایی را شناخت، سپس داستان را خواند. هرچند شخصاً با این فلسفه هم‌سو نیستم، اما دیدگاه و زاویه دید جدید و جالبی برای مشاهده مسائل به من ارائه داد. اکنون می‌فهمم چرا این کتاب را شاهکار می‌دانند. چون برای پوچی گرایی راه حل ارائه داده و میگه نیاز نیست برای خودت معنی بسازی بلکه با پذیرفتن بی معنی بودن زندگی، آزادانه زندگی کن. و به دلیل همین فلسفه جدیدی که ارائه داد کتابی منحصر به فردی است. از نظر من، می‌توان آن را «شاهکار بی‌محتوا» نامید، چرا که پیام اصلی آن نیز همین است: سادگی و یکنواختی روایت، حامل فلسفه عمیقی است که در پس آن نهفته است. توصیه می کنم قبل از مطالعه این کتاب فلسفه اگزیستانسیالیسم را اجمالی مرور کنید تا بتوانید بهتر داستان را درک کنید. محسن محب

علی کمالی

۱۴۰۳-۱۲-۰۱

4

با تشکر‌از‌ مترجم محترم،جا داره بگم انصافا ترجمه خوبی بود. مشخصا فصل آخر کتاب هم نقطه اوج و شاهکار داستان هست. هرچند که درک شخصیت مورسو ساده نیست، اما مهم تر از اون دیدن زندگی از چشم مورسو هست. یعنی مواجه ی مورسو با پوچی و تنهایی عظیمی که از آغاز داستان احساس می کرد (در مواجه با مرگ مادرش) و این احساس تا آخر (با محکوم شدنش) بزرگ و بزرگ تر شد و با قطع آخرین امیدهاش، وجودش به بیگانگی و بی تفاوتی لطیف عالم (به تعبیر مورسو) کاملا شبیه و با مردم کاملا بیگانه شد. زیباترین قسمت کتاب بنظرم جایی بود که با جوش و خروش به کشیش گفت: درسته من توی مشت این حقیقتم (زندگی، مرگ و پوچی این زندگی/مکانیسم) اما حداقل این حقیقت هم توی مشتمه!

نسیم طوفان

۱۴۰۴-۰۴-۱۵

5

اوایل رو هوا بودم نمیدونستم چی میخوام‌بخونم اواسط کتاب کفری شدم و آخرین فصل بلاخص ده صفحه اخر کتاب خیلی عجیب جذاببود یه جورایی ذهنیت ادمو‌به بازی میگیر.اگر ادم خودشو رها کنه واقعا میتونه خیلی چیزا رو زیر سوال ببره واقعا زندگی چیه و چقدر زندگی خودت بوده و چقدر اونطوری که واقعا دلت خواسته بودی و چقدر با عرف جامعه زندگی کردبم.... و چون خارج عرف و تعاریف باشیم یه بیگانه ایم بیگانه ی محکوم به اعدام... گاهی وقتا نمیشه توضیح داد... ولی کتابیه که قطعا باید چند باد حداقل دوبار خونده بشه تا ادم واقعا بدونه چی بود و دنبال چی بایس میگشت...

قبل از اینکه نظرتون رو راجب کتاب نشر بدید ، راجب” اگزیستانسیالیم” بخونید. این کتاب از این جهت که ادم با افکار متفاوت ادمها و سبک های متفاوت نگاه کردنشون به جهان اشنا میشه ، فوق‌العاده‌ست. ترجمه هم عالی بود.من کتاب صوتی‌ش روهم از همین پلتفرم گوش میدادم ولی این ترجمه خیلی روون و خوش‌خوان بود.

در کل کتاب خوبی بود و پیشنهادش میکنم. فقط متاسفانه در فصل های آخر به نظرم ترجمه‌ی خوبی نداشت. اونطور که باید موضوع منتقل نمیشد. درحالیکه مشخصا قسمت حساس کتاب همون فصلها بود.

mozh khodadadi

۱۴۰۳-۰۸-۰۸

3

شخصیت داستان عجیب بود و به خاطر همین برای جامعه بیگانه تعریف می شد خیلی جاها احتیاج به دلسوزی داشت ب خصوص توی محاکمه

از اون کتاباییه که بعدا میفهمی چی‌خوندی جدییی بین یه دو‌گانگی احساسی در مورد این کتاب گیر کردم خیلی باحال بود

با تحقیق بین ترجمه های مختلف، متوجه شدم این ترجمه، ترجمه‌ی خوبی نیست. بهترین ترجمه از لیلی گلستان بود.

کتاب بسیار جالبی بود