کتاب یک خانوادۀ تقریباً معمولی نشر انتشارات کتاب کوله‌پشتی

همسرم در همین اتاق رسیدگی حضور دارد. قبل از اینکه وارد شویم و از بخش حراست عبور کنیم، روی پله‌های بیرون دادگاه همدیگر را در آغوش کشیدیم. سپس با دستان لرزانش دستانم را فشرد و گفت کاری از دست ما ساخته نیست و رأی نهایی را شخص دیگری صادر می‌کند. هر دوی ما می‌دانیم که این اصلاً عادلانه نیست. با شنیدن صدای بلندگو ته دلم خالی می‌شود. مرا صدا می‌کنند. باید بروم داخل. به‌سختی از جایم بلند می‌شوم. مأمور در را برایم باز می‌کند. سرش را به نشانۀ تأیید تکان می‌دهد. چهرۀ بی‌تفاوتی دارد، هرچند اینجا جای فکر کردن به این مسائل نیست. اتاق شمارۀ ۲ خیلی بزرگ‌تر از انتظارم است. همسرم با ظاهری کاملاً خسته و گونه‌هایی خیس بین حضار دیده می‌شود.