سرقت آثار هنری پیچیده است. حتی زمانیکه سارقین مدرک جرمی از خود باقی می گذارند، آنچه در انتهای داستان می ماند جای خالی روی دیوار است. همه ی نقاشی های شگت انگیز رایحه ی خاصی دارند که آن ها را منحصر به فرد می کند...
هنگامی که نقاشی مذکور پرتره ای با شکوه باشد، رایحه و ماهیت منحصر به فردش افزایش می یابد. یکتایی تصویر با یکتایی شخصی که نقاشی شده در هم می آمیزد و ژرف تر می شود. آن زمان است که خسارت سرقت دو چندان می شود. مال باخته شاید برای پس گرفتن پرتره تقلا کند، اما به راستی به دنبال پس گرفتن چه چیزی است؟ نقاشی؟ یا حال و هوای پیشین خلق اثر؟