کتاب رهیده نشر اطراف

شاید هیچ‌وقت نشود فهمید عاشقانه‌های گرم حسینی، روضه‌خوانی‌های سوزناک و ابراز ارادت‌‌های شاعرانه و آتشین، پیش حضرتش پذیرفته‌ترند یا روایت دست‌های لرزان جوانی که اعتراف می‌کنند همه‌ی زندگی تلاش کرده‌اند با محرم و کربلا ارتباط بگیرند ولی هنوز در سفرند، هنوز گوشه‌ی خودشان را در این واقعه نیافته‌اند. کسی چه می‌داند کدام‌شان به لمس روح کربلا نزدیک‌ترند. برای ما که روایت‌‌های کتاب را جمع می‌کنیم، اتفاق غافلگیرکننده همیشه آن‌جا است که به نیت‌ زلال و کوشش بی‌منت این جست‌وجوگران مردد و گوشه‌نشینان عزاداری‌ بر می‌خوریم. حتی اگر نوشتن خیلی برایشان سخت باشد، دل‌شان می‌خواهد در کاری مربوط به حسین علیه‌السلام سهیم باشند و به بهترین شکل نقلِ تنهایی‌شان در محرم را بنویسند. در پیشکش آوردن شرحِ شک‌ها و فاصله‌ها، در اعتراف‌ به دور بودن و در ثبت برداشت‌‌‌ها و تجربه‌های نامطمئن و سرگردان‌شان همان‌قدر مصمم و مخلص‌اند که پدران‌شان در هدیه کردن برنج و زعفران و کتیبه و پرچم به هیئت. اتفاقی نیست که روایت‌هایشان به دل می‌نشیند چون فراز و فرودی که در این فراق و جست‌وجوی مشتاقانه و متواضعانه طی کرده‌اند، غنای رواییِ زیادی دارد. خوبیِ نوشتن روایت مستندِ بلند این است که فضای کمی برای نمایش دارد. دست و دل‌‌های خالی را زود لو می‌دهد. پناه بردن به تصنع و ساختارهای داستانی و پنهان شدن پشت شگردهای نویسندگی و تسلط به کلمات در آن جواب نمی‌دهد. در همجواری واقعیت، و در برابر شکوه عریان حقیقت نویسنده مجبور می‌شود کلاه از سرش بردارد و فروتنانه خودش باشد. همان که واقعاً هست.