کتاب نوشتن درباره درمان گفتاری جفری برمن نشر گروه انتشاراتی ققنوس

من از آن دسته از خوانندگان آثار اروین یالوم هستم که خیلی خوب می‌دانند به محض ورق زدن اولین صفحه، تمامی صفحات دیگر را خواهند خواند و به تمامی سخنانی که او گفته به‌دقت گوش فرا خواهند داد. اعتماد من به وی ناگهان پدیدار شد و طی نُه سال گذشته پابرجا مانده. آن‌قدر خوب کتاب‌هایش را می‌فهمیدم که گویی آن‌ها را برای من نوشته بود (این روشن‌ترین شیوه و در عین حال شیوه‌ای احمقانه و پرنخوت برای بیان این موضوع است). این جملات اخیر بیانگر دقیق حس من از خواندن آثار یالوم است؛ البته، حقیقت را بگویم، این واژه‌ها از آن من نیستند بلکه متعلق‌اند به فریدریش نیچه در جُستارش با عنوان «شوپنهاور در مقام آموزگار»، در بیان حس تمجید بی‌حدوحصرش نسبت به مربی معنوی‌اش. به این قطعه زمانی که در زمینه دو رمان یالوم با عنوان‌های وقتی نیچه گریست و درمان شوپنهاور تحقیق و درباره این دو فیلسوف مطالعه می‌کردم برخوردم. به هیچ عنوان قصد ندارم وانمود کنم من نیچه‌ای دیگر هستم یا یالوم شوپنهاوری دیگر. اما یالوم مدت‌های مدیدی است که یکی از قهرمان‌های زندگی من بوده است ــ بسیار طولانی‌تر از نُه سالی که نیچه ذکر کرده است. من یالوم را برای سهم عمیق و بسزایی که در روان‌درمانی و ادبیات داستانی ایفا کرده است و همچنین برای خوی انسانی عظیم او ستایش می‌کنم. او اولین کسی نیست که در مورد «درد هستی» نوشته است. اما تعداد محدودی از نویسندگان این موضوع را به طرزی قاطع‌تر از او، به مدتی طولانی‌تر از او، از بُعد داستان‌های تخیلی و غیرتخیلی بررسی کرده‌اند. در واقع وی درد هستی را به رویکردی متمایز در روان‌درمانی و هنر حکایت‌های روان‌درمانگرانه تبدیل کرده است. هدف من در سراسر این کتاب نمایاندن رشد و پرورش یالوم چه در مقام روان‌درمانگر اگزیستانسیال و چه داستان‌نویس است. نیچه عاقبت از مربیِ پیشین خود روی گرداند و بدبینی و منفی‌بافیِ حزن‌آور شوپنهاور را پس زد. در مقابل، امتنان و قدردانی من از یالومِ آری‌گو به زندگی به مرور زمان عمیق و عمیق‌تر شده است. اعتمادم به یالوم سال‌ها پیش، زمانی که اولین بار کتاب دژخیم عشق و سپس وقتی نیچه گریست را خواندم، به وجود آمد. هر دوی این آثار مرا شگفت‌زده و غرق تحسین کردند. پس از آن به طور منظم مطالعه همه آثار او را آغاز کردم. من نه روان‌درمانگر، بلکه استاد ادبیات انگلیسی هستم، اما بر این باورم که نوشته‌های او را طوری درک می‌کنم که گویی آن‌ها را برای من نوشته است. اگر چنین اقراری باعث می‌شد که نیچه احساس حماقت و تکبر کند، من هم با داشتن چنان حسی مشکلی ندارم.