کتاب سجده بی رکوع نشر انتشارات فرنام

همزمان با ظهور اسلام و توسعه‌ی فرهنگ دینی، شعر و ادبیات عرب نیز به موازات آن در ممالک مختلف بویژه در سرزمین پهناور پارس گسترش یافت. زبان‌آوری شاعران عرب چیزی نبود که بتوان آن را نادیده انگاشت و بسهولت از کنار آن گذشت. شاید به همین دلیل موجه بود که اعجاز قرآن نیز در آن برهه خاص در کلمات نمود یافت و حتی قرآن در مقام تحدّی شاعران و سخنوران عرب را به مبارزه طلبید. با همه‌ی این اوصاف، نبی مکرم اسلام (ص) نگاهی دوگونه و دوگانه به شعر داشتند چنانکه گاهی به کراهت از شعر سخن می‌راندند و گاهی سخن شاعرانه را گونه‌ای آرمان‌گرایانه از حکمت می‌یافتند که انّ مِن الشِّعر لحِکمَه این دوگونگی رفتار، برگرفته از منش دو گونه‌ی شعر بود چرا که گاه شاعران در کلام خود به مضامین سخیف تن داده و شعر را به قهقرا می‌راندند و گاه برخی دیگر از شاعران قلم را دیگرگونه چرخانده و در مسیر تعالی انسان و تفکرات عمیق بشری به خدمت می‌گرفتند. قرآن کریم تابعان گروه اول از شاعران را از راه فروماندگانی می‌داند که به بیراهه‌های جهل و تباهی فرو افتاده‌اند. در ادامه اما با لفظ «الا الذین آمنوا...» شاعران با ایمان را بر گروه گمراهان بی‌تعهد برتری مسلم می‌بخشد.