این رساله از پی افزایش آشنایی نسل امروز با شاهنامه فردوسی، بزرگترین اثر ملی ایران نگارش یافته است. انگیزه این نگارش دلبستگی بیپایان نویسنده است به فرهنگ و ادب وطن خویش.
نگارنده کوشیده است تا آن بخش از گفتههای فردوسی را که از نظر زیبایی و خرد و مردمی پرتو جهانی دارد در این مجموع بیشتر جلوهگر سازد. این مختصر که نگارش پذیرفت بخش ناچیز و ناتمامی است از آنچه که نگارنده در اندیشه خود درباره کاخ سر به کیوان سوده سخن فردوسی پرورده بود.
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
امید است این رساله در انجمن دانشپژوهان جهان بردوستداران گنج خانه دانش و فرهنگ ایران بیفزاید و در محضر متخصصان نیز بیفایدت نیفتد.