کتاب نظریه های مطالعات کلاسیک اثر لوئیسی ا هیچکاک نشر پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات

کتاب حاضر در معرفی نظریه‌پردازان مطالعات فرهنگی و مطالعات کلاسیک (از کلاسیک تا عصر حاضر) نسبت به کتاب‌های مشابه موجود در بازار یک سرو گردن بالاتر است، به این دلیل که آنها را بازنویسی کرده و مطالب جدیدی به آنها افزوده است. ایدۀ تألیف این کتاب با انتشار «نظریه‌های دین‌پژوهی» اثر ویلیام دیل و تیموتی بیل به ذهنم خطور کرد. در تألیف کتاب حاضر از «نظریه‌های تاریخ هنر» اثر یائه امرلینگ هم استفاده کرده‌ام. از این‌رو، کتاب حاضر نقطه تلاقی مطالعات کلاسیک، رشته‌ها و گفتمان‌های هم‌حوزه با آن و علایق نظری خودم است. دانشجویان مطالعات کلاسیک دریافته‌اند که تا به‌حال در شیوه‌های سنتی کلاسیک‌پژوهی غرق بوده‌اند و آن عبارت بود از تسلط بر زبان‌ها، مطالعه گویش‌ها و آثار باستانی. گرچه تسلط بر مطالب پایه وقت‌گیر است و دانشجویان این رشته فرصتی برای تحقیقات میان‌رشته‌ای یا برای به چالش کشیدن کردارهای گفتمانی آن ندارند، برخی از آنان با شالوده‌های ساختارگرایی که در تفکر غرب بیشتر به‌صورت تقابل‌های دوگانه مطرح بوده است، آشنایی دارند. برای مثال نظم / آشوب، عمومی / خصوصی، مقدس / کفرآمیز، خود / غیر، مردانه / زنانه، فرهنگ / طبیعت و غیره. معرفی نظریه‌ها و دیدگاه‌های هنجارگریز که اغلب باصفت‌های «پسامدان»، «پساساختارگرا» یا «واسازانه» همراه است، قضیه‌ای دیگر است. فهم این نظریه‌ها و متون پیچیده وقت و انرژی بیشتری می‌طلبد. اگر حجم مطالب پایه بسیار سنگین باشد و یا فایدۀ یادگیری این نظریه‌ها برای دانشجویان ملموس نباشد، نظریه‌های مزبور سال‌های آزگار گنگ و مبهم باقی می‌مانند. بسیاری از نظریه‌های معاصر به‌ظاهر خلاف عرف جامعه هستند و حتی بدتر از آن، به طور مستقیم ارتباطی با فهم زبان‌ها و تمدن‌های باستانی ندارند. اصطلاحات جدید و گنگ ـ از قبیل گفتمان، بازنمایی، جنسیت، اید‌ئولوژی، تجسّد، سوژه بودگی، واسازی و اصالت ـ که برای بسیاری از دانشجویان نامفهوم هستند و در نگاه نخست ربطی به مطالعات کلاسیک ندارند، به کرّات استفاده می‌شوند. دانشجویان مرتب شکایت می‌کنند که این اصطلاحات در لغت‌نامه‌های معتبر یافت نمی‌شوند. پس این‌ها واژگان «واقعی» نیستند.