کتاب مدیریت روابط همسران و خانواده به نشر (آستان قدس رضوی)

زندگی ما انسان‌ها از آغاز خلقت به شکل زوج آغاز شده است. در درون همین رابطۀ زناشویی است که ارتباط ما با دنیای بیرون و کشف آن سازمان می‌یابد. نوع بشر در همین بستر به دنیا آمده و در تعامل با پدر و مادر خویش رشد یافته است و پس از رسیدن به بلوغ جسمی و عقلی از خانواده جدا می‌شود و تشکیل زندگی جدید می‌دهد. با تشکیل خانوادۀ نوپا، انسان‌ها گسترش می‌یابند و کرۀ زمین را به تسلط و تسخیر خویش درمی‌آورند. اگر قرار بود خانوادۀ جدید ادامۀ راه گذشتگان خویش می‌بودند، بی‌شک پنجرۀ رشد و تکامل متوقف می‌شد و ما انسان‌ها همچون حیوان‌ها تغییری در زندگی و تمدن پیش نمی‌آوردیم و به‌اصطلاح، درجا می‌زدیم. با شکل‌گیری خانوادۀ جدید است که چرخۀ تمدن به حرکت درمی‌آید و تکامل آغاز می‌شود. هر خانواده، حلقه‌ای بین نسل گذشته و آینده است و برای این حلقه، پایانی وجود ندارد. بنابراین باور و رفتار ما، دقیقاً باور و رفتار بزرگانمان نخواهد بود و بهتر است بپذیریم فرزندانمان نیز، منش و رفتاری متفاوت از ما خواهند داشت. از یک‌سو انتظار می‌رود خانوادۀ جدید دارای اندیشۀ جدیدی باشد و از طرف دیگر برای شکل‌دادن به زندگی‌اش نیازمند تجربه‌های گذشتگان خویش خواهد بود. با حذف این تجربه‌ها و ارتباط، جریان رشد و تکامل متوقف خواهد شد.