کتاب مجموعه افسانه های ایرانی به نشر (آستان قدس رضوی)

روزی روزگاری پادشاهی با وزیرش به شکار رفت. پادشاه چشمش به درخت‌های سبز و تنومند افتاد و از وزیر پرسید: «چگونه است که در این زمستان سرد و سخت، حتی یک برگ از این درخت­ها نمی­افتد؟» وزیر پاسخ داد: «این­ها آب زندگانی خورده­اند و به این دلیل همیشه سبز و زنده هستند. ما هم اگر آب زندگانی بخوریم، نمی­میریم.» پادشاه گفت: «آیا می­توانیم آب زندگانی بخوریم؟» وزیر گفت: «بله که می‌توانیم!» پادشاه گفت: «وقتی برگشتیم، دنبال آب زندگانی می­رویم تا هیچ­وقت نمیریم و مثل همین درخت­ها که در کوه­های ما سبز هستند، همیشه سبز و پایدار باشیم.» وقتی پادشاه با وزیرش، به قصر برگشت، به او گفت: «تصمیم گرفتم تو را دنبال آب زندگانی بفرستم.» وزیر پادشاه پدری داشت که صد سال از عمرش گذشته بود، ولی هنوز در خانه­اش کفاشی می­کرد و بیکار نمی­نشست. پیرمرد می­دید که پسرش روزها با عجله و نگرانی به خانه می­آید و می­رود. یک روز به او گفت: «نکند که می­خواهد جنگ شروع شود؟ اگر خبری هست به من بگو تا تو را راهنمایی کنم.» اما پسر می­ترسید و هیچ حرفی نمی­زد.