این غایت تنهایی است که دهان به خواندن بگشایی اما رنجت در برابر پراکندن صدایت ایستادگی کند. در اینجا دیگر او مطلقاًشخصیتی سینمایی است؛ چون ثبت این نمای نزدیک از او و از فغان خاموشش تنها در سینما شدنی است. چون دهان گشودن در وسعتِ صحنهی یک اُپرا جز به قصدِ گفتن / خواندن یا دستکم فریاد برآوردن نیست.