اکنون که این سطور را مینویسم، ارتش ترکیه به فرمان اردوغان به منطقهی کُردنشین سوریه حمله کرده است و عدهای از مردمان بیدفاع کُشته و زخمی و آواره شدهاند. عکسها و فیلمهای مردمان وحشتزده، که با فرزندان خود در حال ترک خانهها و شهر و دیار خود هستند، دردآور است.
به نظر میرسد مردمان امروز هر چه از روزگار بربریت دورتر میشوند، دشمنیها افزونتر و سنگدلیها دلآزارتر میشود. جنگ و خونریزی، خونآشامی و نسلکُشیها، دیگر فاجعه نیست، بلکه نشانهی سیاست، اقتدار و صلابت و دلاوری است.
بااینحال عشق نمُرده است.
در نشریات عربی و عربزبانِ اسراییلی، بسیار میبینم دختران و پسران فلسطینی و اسراییلی به یکدیگر عشق میورزند و پس از پیروزیِ عشق بر همهچیز، با یکدیگر ازدواج میکنند. این عشاق صادق، از جامعهی صهیونیست طرد میشوند اما در آغوش گرم فلسطینیان به آرامش عاطفی دست مییابند، زیرا حکومتِ اسراییل میکوشد از دوران دبستان به کودکانش نفرت بیاموزد؛ اما بسیاری از جوانان فرهیختهی اسراییلی که به دوران پساصهیونیسم باور دارند دیگر فلسطینیها را دشمن خود نمیدانند.