کتاب آن جا که وطن بود نشر چشمه

تاریخ بشر روایت مجعول نقاب‌داران است. باور نکنید جناب مظفری! به دروغ‌های شیرین اعتماد نکنید. واقعیت چیزی است، تاریخ چیزی، خاطره چیزی و داستان چیز دیگر. تنها در هنر است که ما چهره‌های برهنه‌ی آدم‌ها را می‌بینیم. کار هنر دریدن پیراهن این تاریخ است. و اگر خاطره تنها ارزشی داشته باشد، نه گزارش، بلکه آغشته شدنش به همین رؤیاهاست. و انسان چه دارد جز رؤیاهایش؟ چه دارد جز خلق کردن جهانی در ذهن در برابر این جهان که حتی شیطانش نومید است؟ خاطره‌ها الزاماً گزارش نیستند، فرار از گذشته‌ی رقت‌بارند. خاطره‌ها تصاویر آینه‌اند. حتی شفاف‌ترین آینه طرف راست صورتت را چپ و چپ را راست می‌نمایاند.