کتاب گوی های بلورین طوفان نشر طلوع ققنوس

وقتی وارد کارخانه شیشه­سازی شدَم، هوای داغ صورتم را نوازش کرد. گرما و بوی سوختن زغال، با آغوشی باز و آرامش­بخش مرا در برگرفت. مکث کردم تا هوای سنگین را نفس بکشم. صدای غرش کوره‌ها، مانند صدای مادرم دلنشین بود. آیدان در میان سروصداها داد زد. «هی اوپال! می‌خواهی کل ­روز رو همین‌جوری اونجا وایسی؟ کلی کار داریم که باید انجام بدیم.» و با دستی لاَغر و پینه­بسته دست اشاره کرد. به­سرعت پیش او رفتم. به­خاطر کار در گرما، موهای خاکستری‌اش ژولیده و فِر خورده بود و رگه‌های کثیفی روی دست­هایش نشسته بود. وقتی روی نیمکت کارش نشست، از درد چهره‌اش درهم رفت و با مشت کمرش را مالید. یادآوری کردم. «دوباره داشتی زغال­ها رو با بیل جمع می‌کردی؟» سعی کرد خودش را بی­گناه نشان دهد، اما قبل از آنکه بتواند دروغ بگوید، پرسیدم. «شاگردت چی شد؟» «وقتی فهمید تبدیل کردن آتش به یخ چقدر سخت! فرار کرد.» آیدان غرولند کرد. «خب، من الان اینجا هستم.» «دیر کردی؟»...