کتاب جلوه هایی از قرآن نشر انتشارات امیدفردا

شادی راستین، گوهرِ نایابی است که خدای بخشنده، به بندگانِ شایسته اش، هدیه می نماید. اگر کسی، آدرسِ شادی را از من بپرسد؛ من، مرواریدِ رخشانِ قرآن را به او پیشنهاد می کنم. زیرا که قرآن، گوهرِ رخشانی است که نورِ معنوی اش، ظلماتِ دنیاپرستی را از دل می زداید و شادیِ محض را جایگزینِ آن می سازد. به نظرِ بنده ی حقیر، قرآن، آدرسِ نشاطِ ناب و سرچشمه ی شادی محض است. قرآن، منادی شادمانی است؛ آن هم از نوعِ اصیل و حقیقی. شادیی که هیچ قدرتی نمی تواند آن را از دلِ انسان برباید. شاد بودن به امورِ دنیایی، شادیِ عارضی است. چون که شادی دنیایی، زودگذر و ناپایدار است. انسان به هر چیزی از این دنیا، شاد شود؛ سرانجام روزی آن را از دست خواهد داد. پس باید در جست و جویِ آن شادیی باشد که باقی است نه فانی. چشمه ی شادیِ باقی، در باخدا بودن است. قرآن، چشمه ساری است که پیوسته از آن، شادی می جوشد. عزیزان! قرآن، آن اکسیرِ نایابی است که همه ی پریشانی های دل را به شور و نشاط تبدیل می کند. اُنس با قرآن، چشمِ انسان را به چشم اندازهای پنهانِ این جهان، می اندازد. اگر انسان، چشمِ دل اش به «وجه الله» روشن شود؛ همیشه شاد خواهد بود. شادی های دنیایی، سایه ی شادی است نه خودِ شادی. همان گونه که سایه ها محو می شوند؛ سایه ی شادی ها هم، به تدریج ناپدید می شود و جای خود را به اَبر های تیره ی غصّه ها می سپارد. بنابراین دل بستن به شادی های غیرِ الهی، به منزله ی دل سپردن به سایه هاست. عالمِ فرزانه میر فندرسکی این سخن را چه زیبا سروده است! چرخ با اختران خوش و زیباستی صورتی در زیر دارد آنچه در بالاستی صورتِ زیرین اگر با نردبان معرفت بر رود بالا همان با اصلِ خود یکتاستی این سخن را در نیابد هیچ فهم ظاهری گر ابو نصرستی و بوعلی سیناستی انسان باید به چیزی خوشحال شود که پایدار باشد. عزیزان! انسان به وسیله ی مأنوس شدن با قرآن، به شادمانیِ جاودانه می رسد. شادیی که هرگاه وارد قلب شد، هرگز آن را ترک نمی کند؛ حتّی با مرگ هم آن شادی از بین نمی رود.بنابراین شادیِ حقیقی، آن است که همیشه در دل بماند. این اثرِ قرآنی، آدرسِ بهشتِ شادی هاست. آن هم از نوعِ ناب و اصیل و جاودانه. بهای رسیدن به این گونه شادی ها، توجّه عمیق به حق تعالی و مراقبت از گوهرِ قلب است. شرطِ رسیدن به شادیِ محض، این است که انسان، شدیدترین محبّت اش به خدای مهربان باشد. این درسِ سرورآفرین، در سایه ی پارسایی و انس با قرآن دریافت می شود. چقدر زیباست که انسان، دل از محبّتِ اَغیار تُهی نماید. کسی که دلِ خویش را از چشمه ی زلالِ عشقِ حق، سیراب نموده است؛ همیشه شاد خواهد بود. لشگرِ غصّه ها، اجازه ی نفوذ به دلِ مردانِ الهی را نخواهد داشت. چون پر از امید و نشاط و شورند. از خوانندگان عزیز، توقّع دارم که در معانیِ ظاهریِ این الفاظ، توقّف نفرمایند. بلکه با قلبی سلیم و روحی الهی، در معانیِ بلند این نوشتار؛ ژرف نگری نمایند. غرض این است که ظاهربینان، طرْفی از این سخنان، بر نمی بندند. پروین اعتصامی این مطلب را به زیبایی تمام بیان نموده است. مرغی نهاد روی به باغی ز خرمنی ناگاه دید دانه ی لعلی به روزنی پنداشت چینه‌ایست، بچالاکیش ربود آری، نداشت جز هوس چینه چیدنی چون دید هیچ نیست فکندش بخاک و رفت زینسانش آزمود! چه نیک آزمودنی! جانِ سخن در این اثرِ قرآنی، توصیه ی به اُنسِ با قرآن است. آن هم اُنسی، توأم با بصیرت و پارسایی. چون که هر قرآن پژوهی، به اندازه ی ظرفیّتِ معنویِ خویش، از این چشمه سارِ نور و شادی و معرفت، بهره مند می شود. امید است بعد از سال ها، در گوشه ای صاحبدلی این کتاب را بخواند. اگر عطری از این اثرِ قرآنی به شامّه ی جان اش رسید؛ این بنده ی حقیر را دعا نماید. سعدی فرماید: بماند سالها این نظم و ترتیب ز ما هر ذرّه خاک افتاده جایی غرض نقشی است کز ما باز ماند که هستی را نمی بینم بقایی مگر صاحبدلی روزی به رحمت کند در کار درویشان دعایی در پایان از زحماتِ بی شائبه ی استاد فرهیخته جنابِ آقای داود علی بابایی صمیمانه تشکّر می نمایم. نجف شهبازنژاد