در بررسی کامل متن شاهنامه، به سه ویژگی بنیادین برمیخوریم: نخست، در سراسر داستانها، هرگاه پادشاهی نامههایی برای فرماندهان خود میفرستد یا کسانی گزارش پیروزهای خود را به شاهان میدهند، در آغاز هر نامه یا داستان، به وصف خداوند یکتا پرداخته میشود و جالب اینکه اشعاری در این زمینه در برهههای مختلف داستان در یگانگی پروردگار سروده شده است. دومین ویژگی در سراسر این کتاب بزرگ، توجه و تأکید به خردورزی و هوشیار کردن خواننده برای استفاده از دانش و خرد در تصمیمگیریها است که در جایجای اشعار به چشم میخورد. سومین ویژگی شاهنامه، نصیحت خواننده به این نکته است که نه شادی و نه غم، هیچگاه در این دنیا پایدار نیست؛ بنابراین، مردم نباید هنگام بروز مشکل، زانوی غم دربربگیرند یا در رویدادی خوش، از فزونی و شادمانی از خود بیخود شوند؛ زیرا هر دو این رویدادها، پس از اندک زمانی، رنگ میبازند...