پروژه تاریخ شفاهی ایرانکریم سنجابی (زاده ۱۲۸۳ – درگذشته ۱۳ تیر ۱۳۷۴) سیاستمدار ایرانی، نماینده مجلس شورای ملی، استاد دانشکده حقوق دانشگاه تهران و از رهبران جبهه ملی ایران و حزب ایران، وزیر فرهنگ دولت محمد مصدق و وزیر خارجه ایران در دولت مهدی بازرگان بود.تولد و تحصیل[ویرایش]کریم سنجابی درسال ۱۲۸۳ در کرمانشاه متولد شد. پدرش قاسمخان سردار ناصر رئیس ایل سنجابی بود. در بحران جنگ جهانی اول و مهاجرت خانوادهاش، حساب و هندسه را نزد سلیمانمیرزا اسکندری و علوم دیگر را نزد آقا میرزا طاهر تنکابنی و سهراب زاده فرا گرفت. سیزده ساله بود که ایل سنجابی مورد حمله و تاراج انگلیسیها قرار گرفت. پدرش را اسیر کرده و به بغداد فرستادند و ایل سنجابی نیز به کرمانشاه کوچ داده شد. در این زمان سنجابی دوره اول متوسطه را به پایان رسانده بود. در سال ۱۳۰۰ به تهران آمد و در مدرسه عالی علوم سیاسی ثبت نام کرد. پس از دریافت دیپلم عالی، به مدرسه عالی حقوق رفت و در سال ۱۳۰۷ با نخستین گروه محصلان اعزامی به اروپا، راهی پاریس شد. در پاریس با ارائه پایاننامه خود تحت عنوان «اصلاحات کشاورزی و کشاورزان در ایران» موفق به دریافت دکترای دولتی حقوق عمومی از دانشگاه پاریس شد.[۴][۵]سنجابی پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۱۳ به سمت دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی و اقتصادی دانشگاه تهران منصوب شد و حقوق ادراری را درس میداد. او پس از ۵ سال که به درجه استاد تمام رسید، به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و سپس در فاصله سالهای ۱۳۲۳ تا ۱۳۲۵ (ش) رئیس دانشکده حقوق شد.خانواده[ویرایش]در سال ۱۳۱۵ با فخرالملوک اردلان (خواهر علی اردلان) ازدواج کرد که حاصل این ازدواج سه پسر و یک دختر بود.[۶] فرزند بزرگ او خسرو (سام) (۲۰۱۳-۱۹۳۷) در سالهای دهه ۳۰ خورشیدی به امریکا رفت و در آنچا با یک دختر امریکایی ازدواج کرد. خسرو یک کارآفرین موفق بود از جمله برند هایی که او ایجاد کرد رستورانهای صبحانه گرند اسلم ، رستورانهای Joby's، مزرعه های بادام، گردو و برنج در اطراف چیکو و برند Trophy Ammo که در زمینه مهمات شکار شهرت جهانی دارد.[۷] پسر دوم او دکتر پرویز سنجابی یک جراح در امریکاست و پسر سوم او سعید سنجابی است.فعالیت سیاسی[ویرایش]سنجابی از بنیانگذاران حزب میهن بود و بعدها به حزب ایران پیوست و در سال ۱۳۲۵ حزب ایران با حزب توده ائتلاف کرد. در تحصن دربار بر سر انتخابات مجلس شانزدهم با مصدق همراه بوده و از آن پس به عضویت جبهه ملی ایران درآمد. مدت کوتاهی به سمت وزارت فرهنگ در دولت مصدق رسید. سنجابی برای اینکه مجلس در دست طرفداران مصدق باقی بماند از وزارت استعفا کرد و به نمایندگی مردم کرمانشاه در مجلس رسید. در خرداد ۱۳۳۱ در دعوای میان ایران و انگلستان در بحران شرکت نفت انگلیس و ایران، ایران سنجابی را به عنوان قاضی اختصاصی خود در این پرونده به دیوان دادگستری بینالمللی معرفی کرد. (در پروندههای دیوان بینالمللی هر یک از دو کشور حق معرفی یک قاضی اختصاصی را دارند. یکی از قضات دیوان به نام آرنولد مک نایر تبعه انگلستان بود)[۸][۹]سنجابی (نفر اول از چپ) در کابینه دولت مصدقسنجابی، قاضی اختصاصی ایران در دیوان بینالمللی دادگستری در پرونده نفت ایران و انگلیس پس از کودتای ۲۸ مرداد حدود ۱۹ ماه مخفی بود و در نهایت باتوجه به موقعیت بینالمللی و با شفاعت حشمتالدوله والاتبار آزاد شده[۱۰][۱۱] و به دانشگاه بازگشت و تا سال ۱۳۳۸ فعالیت سیاسی نداشت. با تشکیل جبهه ملی دوم در سال ۱۳۴۰ سنجابی وارد فعالیت شد ولی در نهایت با بروز اختلافاتی میان علی امینی و جبهه ملی و سرکوب دانشجویان دانشگاه، در نهایت امینی کنار گذاشته شد.[۴]سنجابی نیز به زندان افتاد.سنجابی و انقلاب ۱۳۵۷[ویرایش]سفر به امریکا[ویرایش]سنجابی پس از آزاد شدن از زندان درخواست بازنشستگی کرد و به آمریکا عزیمت کرد و در سال ۱۳۵۰ به ایران مراجعت کرد و فعالیتهای محدودی به همراه یارانش آغاز کرد تا آنکه در سال ۱۳۵۵ با به وجود آمدن فضای مناسب شروع به فعالیت کردند.نامه سه امضایی[ویرایش]در خرداد ۵۶ او به همراه داریوش فروهر و شاپور بختیار نامه سرگشاده معروف را به شاه نوشته و او را از ادامه سیاستهایش بر حذر داشتند.[۸]خلاصه متن نامه سه امضایی ۲۲ خرداد ۱۳۵۶ به شاهپیشگاه اعلیحضرت همایونی، شاهنشاهافزایندگی تنگناها و نابسامانیهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور چنان دورنمای خطرناکی را در برابر دیدگان هر ایرانی قرار داده که امضاء کنندگان زیر بنابر وظیفه ملی و دینی در برابر خدا و خلق خدا با توجه به اینکه در مقامات پارلمانی و قضایی و دولتی کشور کسی را که صاحب تشخیص و تصمیم بوده، مسئولیت و مأموریتی غیر از پیروی از «منویات ملوکانه» داشته باشد نمیشناسیم و در حالی که تمام امور مملکت از طریق صدور فرمانها انجام میشود و انتخاب نمایندگان ملت و انشاء قوانین و تأسیس حزب و حتی انقلاب در کف اقتدار شخص اعلیحضرت قرار دارد که همه اختیارات و افتخارات و بنابراین مسئولیتها را منحصر و متوجه به خود فرمودهاند این مشروحه را علیرغم خطرات سنگین تقدیم حضور مینماییم.... بنابراین تنها راه بازگشت و رشد ایمان و شخصیت فردی و همکاری ملی و خلاصی از تنگناها و دشواریهایی که آینده ایران را تهدید میکند ترک حکومت استبدادی، تمکین مطلق به اصول مشروطیت، احیاء حقوق ملت، احترام واقعی به قانون اساسی و اعلامیه جهانی حقوق بشر، انصراف از حزب واحد، آزادی مطبوعات، آزادی زندانیان و تبعید شدگان سیاسی و استقرار حکومتی است که متکی بر اکثریت نمایندگان منتخب از طرف ملت باشد و خود را بر طبق قانون اساسی مسئول اداره مملکت بداند.بیست و دوم خرداد ۱۳۵۶ پس از انتشار این نامه، در خانه کریم سنجابی، داریوش فروهر، مهندس مهدی بازرگان و رحمتالله مقدم مراغه ای بمبگذاری صورت گرفت که کریم سنجابی فرد عبدالمجید مجیدی را عامل این بمبگذاری معرفی کرد.کریم سنجابی / شاپور بختیار/ داریوش فروهر[۱۲]سفر به نوفل لوشاتو و همبستگی با آیت الله خمینی[ویرایش]کریم سنجابی که دبیرکل جبهه ملی ایران بود در آبان ۱۳۵۷ در جریان سفر خود به کانادا برای اجلاس بینالمللی سوسیالیستها به پاریس رفت و با همراهی ابولحسن بنی صدر، سلامتیان و سایر میلیون در پاریس به دیدار خمینی رفت در پایان این دیدار سنجابی طی بیانیهای ۳ مادهای پایان رژیم سلطنتی، مراجعه به آراء مردم و لزوم برقراری دموکراسی بر اساس موازین اسلام و دموکراسی و استقلال را اعلام کرد.[۱۳][۱۴]نهضت ملیشدن نفتدربارمحمدرضا پهلویثریا اسفندیارینخستوزیراناحمد قواممحمد ساعدحاجیعلی رزمآراحسین علاءمحمد مصدقفضلالله زاهدیچهرههای مهممحمد مصدقسید ابوالقاسم کاشانیغلامحسین صدیقیاصغر پارسامظفر بقاییمجتبی نواب صفویکریم سنجابیعلی شایگانحسین مکیعباس خلیلیاللهیار صالحسرتیپ افشارطوسحسین فاطمیاحمد زیرکزادهخسرو قشقاییکاترین لمبتونخلیل ملکیاسدالله رشیدیاناسکندر آزمودهشعبان جعفرینعمتالله نصیریشاپور ریپورترکرمیت روزولتنورمن شوارتسکفسیدضیاءالدین طباطبائیاحزاب و گروههاسیاام آی ۶جبهه ملی ایرانحزب پان ایرانیستحزب توده ایرانحزب ملت ایرانحزب ایرانجمعیت آزادی مردم ایرانحزب سومکاحزب دموکراتفدائیان اسلامشرکت نفت ایران و انگلیسوقایع مهمصنعت نفت ایرانایران جنگ جهانی دومکمیسیون مخصوص نفتملی شدن صنعت نفتقرارداد دارسیقرارداد ۱۹۳۳قرارداد گس-گلشائیانقرارداد کنسرسیومقیام ۳۰ تیرتوطئه قتل مصدق، ۱۳۳۱همهپرسی انحلال مجلس شورای ملی (۱۳۳۲)کودتای ۲۵ مرداد ۱۳۳۲کودتای ۲۸ مردادبیانیه سه ماده ای[ویرایش]متن بیانیه اعلام مواضع سنجابی بدین شرح است:بسمه تعالییکشنبه چهارم ذیحجه ۱۳۹۸ مطابق با چهاردهم آبانماه ۱۳۵۷سلطنت کنونی ایران با نقض مداوم قوانین اساسی و اعمال ظلم و ستم و ترویج فساد و تسلیم در برابر سیاست بیگانه فاقد پایگاه قانونی و شرعی است.جنبش ملی اسلامی ایران با وجود بقای نظام سلطنتی غیرقانونی، با هیچ ترکیب حکومتی موافقت نخواهد کرد.نظام حکومت ملی ایران باید بر اساس موازین اسلام و دموکراسی و استقلال به وسیله مراجعه به آراء عمومی تعیین گردد.کریم سنجابیسنجابی پس از صدور اعلامیه معروف سه مادهای که به دنبال دیدار با خمینی انتشار یافته بود، در مقابل دوربین تلویزیونهای بینالمللی در منزل خود در تهران در آغاز یک مصاحبه مطبوعاتی، همراه داریوش فروهر دستگیر شد.[۱۵]بخشی از مجموعهٔانقلاب ۱۳۵۷گسترشموضوعاتگسترشچهرههای اصلیگسترشاحزاب و سازمانهاگسترشنهادهای رسمیگسترشرخدادهاگسترشهمچنین ببینیدنبوتصدی وزارت خارجه[ویرایش]سنجابی پس از انقلاب به مدت ۵۵ روز وزیر امور خارجه مهدی بازرگان در دولت موقت بود اما به دلیل مشکلات فراوان استعفا داد.جبهه ملی چهارم[ویرایش]در روز بیست و هشتم آبان ماه، اتحاد نیروهای جبهه ملی طی صدور بیانیهای اعلام موجودیت کرد. به موجب این اعلامیه سوسیالیستهای نهضت ملی ایران، حزب ایران و حزب ملت ایران عناصر متشکله جبهه ملی چهارم بودند. مهندس کاظم حسیبی بهعنوان رئیس شورای مرکزی به همراه کریم سنجابی، شاپور بختیار، داریوش فروهر و رضا شایان بهعنوان اعضای کمیته مرکزی انتخاب شدند.[۱۶][۱۷]در ۲۲ اسفندماه ۱۳۵۷ کریم سنجابی به همراه دوستان مبارزاتی خود ناصر یمین مردوخی کردستانی و مهندس کاظم حسیبی طی اعلامیه از عموم مردم برای مشارکت در بازسازی جبهه ملی ایران دعوت عمل آوردند و با کمک اعضای جبهه ملی اقدام به راهاندازی باشگاه جبهه ملی نمودند. سنجابی عضویت در شورای انقلاب را با وجود پیشنهاد مطهری و بهشتی نپذیرفت و در حقیقت با اینکار شانس خود را برای پذیرش پست نخستوزیری از دست داد. سنجابی در این مورد میگوید: مطهری و بهشتی از طرف خمینی از او برای شرکت در شورای انقلاب دعوت کردند ولی وی نپذیرفت.[۱۸]جبهه ملی به رهبری سنجابی پس از اندک زمانی به دلیل مواضع سکولار و دموکراسی خواهانه رو در روی نظام قرار گرفتند. جبهه ملی ایران حادثه بحران گروگانگیری در سفارت آمریکا را محکوم کرد و انتخابات قانون اساسی را نیز تحریم نمود و با قانون اساسی نوشته شده توسط خبرگان مخالفت کرد. اعضای جبهه ملی در اولین دوره انتخابات شورای ملی پس از انقلاب شرکت نمودند و برخی از آنان که رای آورده بودند یا در مجلس اعتبارنامههایشان مورد تصویب قرار نگرفت یا انتخابات باطل شد. مانند انتخابات کرمانشاه و ابطال آن به منظور جلوگیری از ورود سنجابی به مجلس روی داد.[۱۹]حکم ارتداد[ویرایش]هنگام تقدیم لایحه قصاص برگرفته از احکام شرع به مجلس به اوج خود رسید. در آن هنگام جبهه ملی در اعلامیهای چنین عنوان کرد:... هموطنان شرافتمند مردم غیور و آزادیخواه ایران. در شرایطی که همه آزادیهای فردی و اجتماعی توسط هیأت حاکمه مستبد و انحصارگر زیر پا نهاده شده و استقلال مملکت در معرض خطرات جدی قرار دارد... و بالاخره در شرایطی که انقلاب بزرگ ملت را از کلیه هدفهای بنیادی خود منحرف کردهاند از شما دعوت میکنیم که ساعت ۴ بعد از ظهر روز دوشنبه بیست و پنجم خرداد ماه در گردهمایی و راهپیمایی جبهه ملی بانگ اعتراض خود را به گوش جهانیان برسانیم.[۲۰]و مردم را به راهپیمایی ضد سیاستهای حاکمیت دعوت نمود. تظاهرات ۲۵ خرداد ۱۳۶۰ انجام شد که با درگیریهایی همراه بود. از صبح روز راهپیمایی خمینی در برابر آن موضع گرفت و سران جبهه ملی را با فتوایی به ارتداد متهم ساخت.[۲۱]اختفا و خروج از کشور[ویرایش]پس از اعلام ارتداد جبهه ملی توسط آیت الله خمینی و دستگیری اعضای جبهه ملی سنجابی به مدت ۱۴ ماه مخفی بود و سرانجام از راه کردستان به ترکیه و از به پاریس و سپس به ایالات متحده آمریکا رفت. سنجابی در کتاب خاطرات خود به نام امیدها و ناامیدیها در این مورد چنین میگوید:«... چند روز بعد از ۲۵ خرداد ۶۰ ما خانههای خود را ترک کردیم و در حال اختفای مطلق افتادیم و در حال اختفا بود که آقای علی اردلان، ورجاوند، مسعود حجازی و عده زیادی از فعالان ما را گرفتند و توقیف کردند و، یکی از آنها، یکی از بازاریهای فداکار و رفیق ما بنام کریم دستمالچی را هم اعدام کردند. شنیدیم به خانه ما ریخته اثاثه آن را غارت کرده و خانه را در تصرف گرفتهاند …» «... من و همسرم پس از ۱۴ ماه اختفای همیشه آمیخته با وحشت و نگرانی تن به بار گران فرار و هجرت از وطن دادیم و روزچهارشنبه ششم مرداد ۱۳۶۱ مطابق با ۲۸ ژوئیه با اتوبوس کوچکی که دوستان ما فراهم کرده بودند… با چشمانی اشکبار عزیزان خود را پشت سر گذاشتیم …»سنجابی پس از اقامت کوتاهی در ترکیه به پاریس رفت و بعد از چهل روز اقامت در پاریس ۲۸ شهریور ۱۳۶۱ وارد سانفرانسیسکو در آمریکا شد.درگذشت[ویرایش]کریم سنجابی در تاریخ ۴ ژوئیه ۱۹۹۵، برابر با ۱۳ تیر ۱۳۷۴ در سن ۹۰ سالگی در شهر کاربوندیل در جنوب ایالت ایلینوی آمریکا درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد.[۲۲]امیدها و ناامیدیها[ویرایش]کتاب امیدها و ناامیدیها مجموعهای است از مصاحبههای کریم سنجابی که برای پروژهٔ «تاریخ شفاهی» دانشگاه هاروارد (آمریکا) تهیه شده و بعداً بهصورت کتاب درآمدهاست این کتاب در ایران تحت عنوان «خاطرات سیاسی کریم سنجابی» توسط انتشارات صدای معاصر منتشر شدهاست. در حقیقت هسته مرکزی این خاطرات را چگونگی شکلگیری جبهه ملی ایران و فعالیتها و تحولات و سرنوشت آن تشکیل میدهد.وزیران کابینهٔ اول محمد مصدقر.وزیروزارتخانهر.وزیروزارتخانه۱محمدحسن لقمانادهم، محمدعلی ملکیبهداری۷حسنعلی فرمند، خلیل طالقانیکشاورزی۲یوسف مشار، غلامحسین صدیقیپست و تلگراف۸علیاصغر نقدی، مرتضی یزدانپناهجنگ۳باقر کاظمیامور خارجه۹فضلالله زاهدی، امیرعلائی، محمدابراهیم امیرتیمور کلالی ، صالح ، رامکشور۴جواد بوشهریراه۱۰محمدابراهیم امیرتیمور کلالیکار۵محمدعلی وارسته، محمود نریماندارایی۱۱کریم سنجابی، محمود حسابیفرهنگ۶علی هیئت، شمسالدین امیرعلائیدادگستری۱۲شمسالدین امیرعلائی، علی امینیاقتصاد ملیوزیر مشاور: محمدحسن لقمانادهموزیر دربار: حسین علاءمعاون پارلمانی نخست وزیر: حسین فاطمیکفالت نخست وزیری: باقر کاظمیKarim Sanjabi (Persian: کریم سنجابی; 11 September 1905 – 4 July 1995) was an Iranian politician of National Front.Early life[edit]He was born in Kermanshah in September 1905 to the chief of the Kurdish Sanjâbi tribe.[2] He studied law and politics at Sorbonne University. He worked as a law professor at the University of Tehran.[2]Career[edit]Sanjabi and Allahyar Saleh led the Iran Party, a nationalist, progressive, leftist and anti-Soviet group, in the 1950s.[3] The party became part of the National Front.[3] Sanjabi was a loyal supporter of Mohammad Mossadegh and he later served as minister of education under Mossadegh in 1952. Mossadegh had led the movement to nationalize the British-controlled oil industry in Iran (which, after nationalization, became known as the National Iranian Oil Company) and after this was accomplished, he became engaged in a heated battle with the British (who had previously controlled the oil industry and wished to reassert control over it) and with the forces rallying around Mohammad Reza Shah (the king of Iran who was opposed to Mossadegh's policies vis-a-vis the British, as well as the prime minister's efforts at limiting the Shah's power and influence). After a CIA-MI6 coup d'état overthrew Mossadegh in August 1953, Sanjabi, along with other Mossadegh supporters, went into opposition against the Shah's regime. He was heavily involved in the formation of the Second National Front in 1960. The reconstituted National Front was to remain active for five years, but under increasingly worsening circumstances. Despite its moderate[according to whom?] demands for electoral reforms and a Shah that would "reign and not rule", the Shah refused to tolerate the Front's activities. His powerful security forces, most notably the SAVAK, silenced the likes of Sanjabi and other secular democrats. Due to this and a variety of other factors, it had dissolved by 1965. The Front was to remain dormant until the late 1970s. It was revived in late 1977 by Sanjabi as its leader.[4]As the general secretary of the National Front during the revolutionary uprising of 1978–1979, Sanjabi and his colleagues initially wished to negotiate a peaceful solution with the Shah. However, on 3 November 1978, he met as representative of the National Front with Ayatollah Ruhollah Khomeini in France.[5] He had gone there hoping to convince Khomeini to support the creation of a coalition government headed by the National Front. Despite the rising revolutionary fervor, Sanjabi and many other liberals had remained loyal to the idea of a constitutional monarchy with the Shah as ceremonial figurehead and they wished to bring Khomeini over to their point of view. Khomeini, however, refused to budge and reiterated his demand for the overthrow of the monarchy. In the end, Sanjabi, acting as head of the National Front, capitulated to Khomeini's demands. In addition, he accepted the leadership of Khomeini and opposed to the alliance with the Tudeh party.[6] Sanjabi emerged from his meeting "with a short declaration that spoke of both Islam and democracy as basic principles",[7] and Sanjabi declared his support for Khomeini and joined his forces.[5]After the overthrow of the monarchy on 11 February 1979, Khomeini "explicitly refused to put the same word, democracy, into either the title of the Republic or its constitution."[7] Sanjabi served as the foreign minister of the provisional government led by Mehdi Bazargan between 11 February and 1 April 1979, replacing Ahmad Mirfendereski in the post.[8][9] Sanjabi believed and stated that without resolving the Palestinian issue there shall be no peace in the region. Sanjabi also condemned Shahpour Bakhtiar for accepting the Prime minister position offer by the Shah. He was replaced by Ebrahim Yazdi as minister of foreign affairs in April.[8][9]Attacks and arrests[edit]Sanjabi's house in Tehran was bombed on 8 April 1978.[5] The underground committee for revenge, a state-financed organization, proclaimed the responsibility of the bombing.[5] He was arrested on 11 November 1978 and freed on 6 December.[5]Personal life[edit]Sanjabi was married to Fakhrolmolouk Ardalan Sanjabi (7 September 1921 - 21 February 2011) and had four children, three sons and a daughter. Khosrow, Parviz, Saeed and Maryam[10]Later years and death[edit]Sanjabi left Iran in 1982 and went to Paris.[11] Later he settled in the US.[11][12] He died on 4 July 1995 at his home in Carbondale, Illinois, at the age of 89.[2]References[edit]^ Social Security Death Index: Karim B Sanjabi^ Jump up to:a b c Saxon, Wolfang (7 July 1995). "Karim Sanjabi, Politician, 90, Foe of Shah and Islamic Militants". The New York Times. Retrieved 31 July 2013.^ Jump up to:a b Gasiorowski, Mark J. (August 1987). "The 1953 Coup D'etat in Iran" (PDF). International Journal of Middle East Studies. 19 (3): 261–286. doi:10.1017/s0020743800056737. S2CID 154201459. Archived from the original (PDF) on 29 May 2014.^ Said Amir Arjomand (1988). The Turban for the Crown: The Islamic Revolution in Iran. Oxford University Press. p. 109. ISBN 978-0-19-504258-0.^ Jump up to:a b c d e Nikazmerad, Nicholas M. (1980). "A Chronological Survey of the Iranian Revolution". Iranian Studies. 13 (1/4): 327–368. doi:10.1080/00210868008701575. JSTOR 4310346.^ Milani, Mohsen M. (April 1993). "Harvest of Shame: Tudeh and the Bazargan Government". Middle Eastern Studies. 29 (2): 307–320. doi:10.1080/00263209308700950. JSTOR 4283563.^ Jump up to:a b Modern Iran Nikki R. Keddie, Yann Richard p. 233^ Jump up to:a b Luman Ali (2018). British Diplomacy and the Iranian Revolution, 1978-1981. Cham: Palgrave Macmillan. p. 156. ISBN 978-3-319-94406-7.^ Jump up to:a b Rubin, Barry (1980). Paved with Good Intentions (PDF). New York: Penguin Books. p. 287. Archived from the original (PDF) on 21 October 2013. Retrieved 2 August 2013.^ "Fakhrolmolouk Sanjabi". The Southern. Carbondale. Retrieved 31 July 2013.^ Jump up to:a b "Karim Sanjabi". Sarasota Herald Tribune. 7 July 1995. Retrieved 31 July 2013.^ "Sanjabi, Karim (Dr.) (1904 - )". BBC. Retrieved 31 July 2013.Sources[edit]Siavoshi, Sussan, Liberal Nationalism in Iran: The Failure of a Movement, Westview Press, 1990.External links[edit]Iranian National Front Media related to Karim Sanjabi at Wikimedia CommonsPolitical officesPreceded byAhmad MirfendereskiForeign Minister of Iran1979Succeeded byEbrahim YazdiParty political officesVacantTitle last held byAllahyar SalehLeader of National Front1967–1988VacantTitle next held byAdib BoroumandshowvteMinisters of Foreign Affairs of IranshowAuthority control Categories: 20th-century Iranian politicians1905 births1995 deathsPeople from KermanshahIranian Kurdish peopleAcademic staff of the University of TehranIranian democracy activistsIranian dissidentsForeign ministers of IranPeople of the Iranian RevolutionLeaders of the National Front (Iran)Exiles of the Iranian Revolution in the United StatesIranian emigrants to the United StatesIranian revolutionariesIranian YarsanisIranian emigrants to FranceExiles of the Iranian Revolution in FranceIran Party politiciansMembers of the Iranian Committee for the Defense of Freedom and Human RightsMembers of the 17th Iranian MajlisNational Front (Iran) MPsInternational Court of Justice judges