خلق و امر دو واژه قرآنی به معنای آفرینش موجودات و تدبیر آنها، با کاربردی خاص در فلسفه و عرفان به معنای عالم مادیات و عالم مجردات. ۱) در قرآن. در آیه ۵۴ سوره اعراف پس از اشاره به خالقیت خدا و اینکه خداوند آسمانها و زمین را در شش روز خلق کرد و خورشید و ماه و ستارگان را رامفرمان خود آفرید، عبارت «ألالَهُ الخَلقُ و الاَمرُ» آمده است. باتوجه به سیاق آیه و تکرار هر دو واژه خلق و امر در آیه، اینگونه دریافت میشود که منظور از خلق در این آیه، آفرینش جهان و معنای امر، فرمان تکوینی خدا به مخلوقات برای فرمانبرداری از اوست. بسیاری از مفسران خلق و امر را به همین معنا یا نزدیک به آن دانستهاند