کتاب من، تو، او لیلا اهرابی نشر یاس نبی

پوریا بارها به ملاقات غزاله رفت، او تمام تلاشش را می­کرد و می­کوشید که دل شکسته­ی غزاله را به دست بیاورد و او را آرام کند، اما کار ساز نبود، نهایتاً از غزاله خواست برای شرایط پیش آمده تدبیری بیاندیشد فکری کرده و راه­حلی بیابد. شرایط به­ وجود آمده زندگی را برای همه مشکل و بحرانی کرده بود. حاج رحمان معتقد بود حق و حقوق همه باید رعایت شود و نباید حقی از کسی زایل گردد؛ حاجی از غزاله خواسته بود که ستایش را بپذیرد و قبول کند که با او از نزدیک صحبت کند. غزاله که همیشه احترام خاصی برای حاج رحمان قائل بود، خواسته­ی او را اجابت کرده و با بی­میلی تمام به منزل حاجی برای دیدار ستایش رفت. ستایش به محض دیدن غزاله با اشتیاق زیاد به سمت او دوید. دلش می­خواست که غزاله را در آغوشش بگیرد ولی غزاله با عصبانیت و بی­میلی خودش را کنار کشید. او هیچ شوق و اشتیاقی از خود برای دیدن ستایش نشان نداد و چنان با نگاه سردی ستایش را نگریست که در آن لحظه نگاهش از خشمش ترسناک­تر بود. او به ستایش با تمام وجود بی­اعتنایی و بی­توجهی کرد. ولی ستایش بر عکس غزاله به قدری مسرور بود که از دیدن غزاله چشمانش برق می­زد. او در چشمان خواهرش خیره شده بود و با لبخندی ملیح به چهره­ی غزاله نگاه می­کرد و سعی داشت جزئیات چهره­ی او را با چهره­ی خودش مطابقت دهد ولی غزاله هیچ اشتیاقی به دیدن او نداشت و کراهت در تمام رفتارش هویدا بود. غزاله به محض اینکه در مقابل ستایش قرار گرفت، در نهایت گستاخی به او اعلام کرد که با تمام وجود از او متنفر و بیزار است و هرگز دلش نمی­خواهد خواهری به نام ستایش داشته باشد...