کتاب برقص برقص اثر هاروکی موراکامی نشر انتشارات ترانه

در اطراف هتل برای خودم گشت زدم تا ببینم دیدنی چه دارد. به رستوران‌ها و استراحتگاه‌ها سر زدم. به استخر سرپوشیده، باشگاه ورزشی و زمین‌های تنیس هم سرک کشیدم. به مرکز خرید هتل رفتم و تعدادی کتاب خریدم. کمی در لابی قدم زدم و دور و اطرافش را برانداز کردم، بعد به سراغ اتاق بازی رفتم و چند دست تخته نرد بازی کردم. همین کارهای ناچیز تمام بعدازظهرم را پُر کرد. هتل دلفین جدید شهربازی مفصلی شده بود برای خودش. دنیا پر از راه‌ها و وسیله‌های مختلف برای وقت‌کشی است. پس از آن، از هتل خارج شدم تا نگاهی به خیابان‌های اطراف بیندازم. روانه‌ی خیابان‎های دمِ عصر که شدم، حال و هوای ساپورویی که چند سال پیش به آن سفر کرده بودم به من رجوع کرد. زمانی که در هتل دلفین سابق اقامت داشتم، هر روز محله‌های دور و برش را از سر ناچاری و با تقیّدِ از سر درماندگیِ خاصی می‎گشتم. در محله‌های اطراف هتل می‌گشتم تا ببینم چه دارد و چه ندارد. هتل دلفین سابق سالن غذاخوری نداشت- تازه، اگر هم داشت، شک دارم که برای غذا خوردن آن‌جا رفته بوده باشم- از این رو، معمولاً برای خوردن غذا به رستوران‌ها یا غذاخوری‌های دور و بر هتل می‌رفتم. حالا که پس از چند سال در خیابان‌های اطراف هتل راه می‌رفتم احساس می­کردم به محله‌ای قدیمی سر زده‎ام که در گذشته آن‌جا زندگی می‎کرده‌ام و از این‌که آن‌جا قدم می‌زدم و چیزهایی که می‌دیدم به نظرم آشنا می‌آمد خوشحال و راضی بودم. وقتی خورشید غروب کرد، هوا سردتر شد. پژواک گِل و شُلی که زیر قدم‎های عابران به این سو و آن سو می‎پاشید در فضای کوچه و خیابان‎ها می‎پیچید. باد نمی‌وزید، به همین خاطر قدم زدن ناخوشایند نبود. هوا صاف و خنک بود. پشته‌های برفی که روفته و در گوشه‌ای توده شده بود و رنگ سفیدشان به سبب پاشیدن گِل و شُل حاصل از عبور ماشین‌ها یا راه رفتن عابران پیاده به خاکستری گراییده بود، زیر نور تیرهای چراغ برق می‌درخشید و حس خوبی به آدم می‌داد. آن محله‎ها نسبت به روزهای قدیم فرق کرده بودند. البته، فقط چهار سال و نیم از روزهای قدیمی که حرفش را می‌زنم می‌گذشت، به همین دلیل همه‌جا تقریباً مثل سابق بود و حال و هوای گذشته را داشت. جوّ محلی هم اساساً مانند قبل، اما علامت‌ها همه‎جا عوض شده بود. مغازه‌ها بزرگ‌تر شده بودند و پوسترها یا اطلاعیه‌هایی که خبر از گسترش و طرح توسعه‌ی مشاغل مختلف را در آن خیابان‌ها می‌دادند جلوِ اغلب مغازه‌ها یا پشت شیشه‌ها به چشم می‎خورد. ساختمان بزرگی در دست ساخت و ساز بود و تجهیزات عمرانی در اطرافش دیده می‌شد. یک همبرگرفروشی بیرون‌بَر، بوتیک‎های طراحان معروف، نمایشگاه خودروهای اروپایی و کافه‌ی شیکی که حیاط پشتی داشت و باغچه و درخت‎های زیبا. انواع و اقسام ساختمان‌های چندین طبقه‌ و کاسبی‎های پُر رونق و به‌روز از گوشه و کنار خیابان‌ها مثل قارچ سر از خاک بر آورده و ساختمان‎های سه طبقه‎ی قدیمی و تیره و تار را کنار زده بودند. غذاخوری‌های ارزا‎ن‌قیمت و ساده‌ی قدیمی و شیرینی‌فروشی‎هایی که همیشه کنار اجاق‌شان گربه‌ی ملوسی چرت می‎زند، جلوِ ورودی‌های سنتی خود پرده‌های مدرنِ طرح کلاسیک آویزان کرده بودند. ترکیب غریب سَبک‌های مختلف در ظاهر خیابان‌ها نمایش نوعی همزیستی موقتی را در نظر آدم می­آورد؛ درست مانند دهان کودکی که دارد دندان شیری در می­آورد. حتی یکی از بانک‌ها شعبه‌ی جدیدی افتتاح کرده بود.