کتاب پیرمرد و دریا اثر ارنست همینگوی نشر یوشیتا

وقتی پسرک برگشت خورشید غروب کرده بود و پیرمرد روی صندلی خوابش برده بود. پسرک پتوی کهنۀ ارتشی‌ای که روی تخت بود را برداشت و روی شانه‌های پیرمرد و باقی‌اش را دور صندلی انداخت. شانه‌های عجیبی داشت، با این که خیلی پیر بود، هنوز هم قدرتمند بودند و با این که خواب بود و سرش به جلو افتاده بود، چین و چروک چندانی روی‌شان نداشت. مثل بادبان قایقش، پیراهنش هم پر از وصله و پینه بود که به خاطر نور آفتاب، وصله‌ها سایه‌های تیره و روشن گرفته بودند. سر پیرمرد، خیلی پیر بود و حالا که چشمانش را بسته بود، هیچ رنگ زندگی‌ای در چهره‌اش دیده نمی‌شد. روزنامه روی پاهایش باز مانده بود و وزن دستانش که روی آن بود نگذاشته بود که نسیم عصرگاهی آن را با خود ببرد. پاهایش هم برهنه بودند. پسرک کلبه را ترک کرد و وقتی برگشت پیرمرد هنوز خواب بود. پسرک گفت: «بیدار شو پیرمرد!» و دستش را روی یکی از زانوهای پیرمرد گذاشت. پیرمرد چشمانش را باز کرد و برای لحظه‌ای انگار از راه خیلی دوری برگشت. بعد لبخند گرمی زد. او پرسید: «چی با خودت آوردی؟» پسرک گفت: «شام، می‌خوایم با هم شام بخوریم.» - من اون‌قدرها گرسنه نیستم. - بیا و بخور. غذا نخوری نمی‌تونی ماهی بگیری. پیرمرد بلند شد و روزنامه را برداشت و گفت: «من می‌گیرم.» سپس شروع به جمع کردن پتو کرد. پسرک گفت: «پتو رو دور خودت نگه دار، بدون خوردن غذا نمی‌تونی ماهی بگیری، نه تا وقتی من زنده‌ام.» پیرمرد گفت: «پس مدت طولانی‌ای زنده بمون و خوب از خودت مراقبت کن. حالا قراره چی بخوریم؟» - برنج و لوبیای سیاه، موز سرخ شده و مقداری خامه. پسرک غذا را که در یک ظرف فلزی دو طبقۀ نگه‌داری غذا بود، از تراس خریده بود. دوتا چاقو و چنگال و قاشق را در یک دستمال کاغذی پیچیده و در جیبش گذاشته بود. - کی این‌ها رو بهت داده؟ - مارتین. - باید ازش تشکر کنم. - من ازش تشکر کردم، نیازی نیست تو ازش تشکر کنی. - گوشت شکم یه ماهی بزرگ رو به اون می‌دم. تا حالا بیشتر از یه بار این لطف رو به ما کرده؟ - فکر می‌کنم آره. - پس باید چیزی بیشتر از گوشت شکم ماهی بهش بدم، اون خیلی به فکر ما بوده. - اون دو تا آبجو هم برامون فرستاده. - من آبجو قوطی‌ای دوست دارم.