کتاب رمان هنوز هم من، نوشته جوجو مویز نشر معیار اندیشه

قصه‌های عاشقانه معمول برای طیف وسیعی از خوانندگان دلنشین هستند. قصه‌هایی که پر از غم، خنده، شادی، فداکاری و وفاداری هستند در یک نکته مشترک هستند و آن وصل یار و محبوب است. معمولا این موضوع گفته می‌شود که تا خودت را دوست نداشته باشی نمی‌توانی به دیگران هم عشق و محبت بورزی. جوجو مویز خالق رمان‌های رمانتیک محبوب و پرفروش در کتاب هنوز هم من داستان عاشقانه جدیدی برای مخاطبان خود دارد.

خلاصه داستان هنوز هم من

لوئیسا دختری است که برای شروع زندگی جدید خود به شهر نیویورک آمده است. او کار خود را در منزل «لئونارد گوپنیک» و همسر جوانش «اگنس» شروع می‌کند. خانواده‌ای ثروتمند که دنیای او را تغییر می‌دهند؛ اما اوج داستان زمانی است که لوئیسا با مرد جوانی آشنا می‌شود و خاطرات گذشته برای او تداعی می‌شود.

درباره کتاب هنوزهم من

هنوز هم من عنوان رمانی عاشقانه از جوجو مویز رمانتیک‌نویس معروف انگلیسی است. جوجو مویز که با دو کتاب من پیش از تو و پس از تو به شهرت رسید. در سال 2018 با رمان هنوز هم من علاقه‌مندان به ژانر عاشقانه را خوشحال کرد. این کتاب به بیان ادامه ماجراجویی‌های «لوئیسا کلارک» شخصیت اصلی رمان من پیش از تو و پس از تو می‌پردازد.

جوجو مویز در این کتاب هم لحن عاشقانه و فانتزی خود را حفظ کرده است. او بار دیگر نه تنها قصه‌ای بامزه، رمانتیک و دلهره آور روایت می‌کند بلکه خواننده را دعوت می‌کند تا به کشف درون خود و چیستی خود قدم بگذارد. مویز به خوانندگان این کتاب می‌آموزد که برای داشتن آرامش واقعی باید شجاع بود تا بتوانیم دنیای جدید خود را بشناسیم.

کتاب هنوز هم من با ترجمه‌های متعددی در بازار نشر ایران منتشر شده است. کتاب حاضر با ترجمه بابک وطن‌دوست و بهاره قنادزاده از سوی انتشارات معیار اندیشه منتشر شده است.

جوجو مویز؛ نویسنده‌ی پرکار و پرمخاطب

جوجو مویز نویسنده‌ی رمان‌های عاشقانه در سال 1969 در انگلستان متولد شد. مویز تقریبا بعد از آزمودن مشاغل متنوع به عنوان نویسنده‌ شروع به نوشتن کرد. ناگفته نماند که او در دانشگاه لندن در رشته‌ی روزنامه‌نگاری تحصیل کرد و حدود 12 سال روزنامه‌نگار بود. سال 2002 سال مهمی در کارنامه‌ی کاری او محسوب می‌شود چرا که مویز در این سال با انتشار کتاب «سرپناه بارانی» به طور جدی شروع به نوشتن رمان کرده است. تا کنون بیش از 12 رمان از او منتشر شده است که موضوعات عاشقانه‌ای دارند و اغلب در فهرست پرفروش‌ها بوده‌اند. رمان‌های جوجو مویز به زبان‌های مختلف در سراسر دنیا ترجمه شده‌اند و بین دوستداران داستان‌های عاشقانه‌ی امروزی محبوب هستند. رمانی که بیش از همه باعث شهرت چشمگیر و موفقیت مویز در جهان شد رمان عاشقانه‌ی «من پیش از تو» بود که در سال 2012 منتشر شد، این رمان به سرعت در صدر پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفت و باعث شکل‌گیری موج پرشوری بین جوانان برای خواندن آثار دیگر مویز شد.

بعد از سال 2012 و فروش خوب «من پیش از تو» بازار فروش کتاب‌های مویز داغ شد و از آن زمان او تقریبا هر سال یک داستان جدید منتشر کرده است.

کتاب «یک به علاوه یک» دوازدهمین رمان مویز است که در سال 2014 منتشر شد و با استقبال و فروش خوبی که داشت جزو آثار خوش‌اقبال مویز قرار گرفت. این کتاب به نوعی همان سبک و قصه‌ی داستان‌های عاشقانه و غم‌انگیز قبلی او را دارد اما با این تفاوت که این بار بیش‌تر داستان در یک سفر جاده‌ای اتفاق می‌افتد.

«سرپناه بارانی»، «من پیش از تو»، «پس از تو»، «میوه‌ی خارجی»، «اسب رقصان» «دختری که رهایش کردی»، «یک به علاوه یک» و «موسیقی شب» از آثار جوجو مویز هستند که در فیدیبو وجود دارند.

«آخرین نامه‌ی معشوق»، «ماه عسل در پاریس»، «خلیج نقره‌ای»، «کشتی نوعروسان»، «ماه عسل در پاریس» و «رها در باد» از جمله آثار ترجمه شده‌ی دیگر از جوجو مویز در ایران هستند که با استقبال خوبی هم رو‌به‌رو بوده‌اند.

دوجایزه برای یک نویسنده

جوجو مویز از معدود نویسندگانی است که دو بار برنده‌ی جایزه بهترین رمان‌نویس رمانتیک سال شده است. او اولین بار در سال 2004 برای کتاب «میوه‌ی خارجی» و در سال 2011 برای کتاب «آخرین نامه‌ی معشوق» این جایزه را از آن خود کرد. علاوه بر این مویز پیش‌تر برای کتاب «من پیش از تو» نامزد دریافت جایزه‌ی کتاب گلکسی انگلستان شده بود.

در بخشی از کتاب هنوز هم من می‌خوانیم

محل سکونت خانواده گاپنیک در طبقه دوم و سوم ساختمانی آجری به سبک معماری گوتیک بود که حدود ۲۵۰۰ متر مربع مساحت داشت؛ یک آپارتمان دوبلکس در این بخش نیویورک که نشان دهنده ثروت نسل های قبلی خانواده گاپنیک بود. به گفته نِیتِن لَوِری یک نسخه کوچک کپی شده بود از ساختمان اصلی معروفی به نام داکوتا که یکی از قدیمی ترین مجتمع‌ها در بخش شمال شرقی مَنهَتَن بود. هیچ‌کسی نمی‌توانست بدون تایید هیئت امنا ساکنان در آنجا آپارتمانی را خرید یا فروش کند که آنها هم سرسختانه مخالف هر گونه تغییری بودند. درحالی که مجتمع‌های مسکونی پر زرق و برق آن سوی پارک ثروتمندان جدیدی مثل اُلیگارش های روس، ستاره های موسیقی پاپ، غول‌های چینی صنعت فولاد و میلیاردرهای فعال در صنایع فناوری را همراه با رستوران‌های قومی، باشگاه‌های ورزشی، مهدکودک‌ها و استخرهای بزرگ در خود جای داده، ساکنین ساختمان لَوِری به سبک و سیاق قدیمی خودشان علاقه‌مند بودند.

این آپارتمان‌ها نسل به نسل به ارث رسیده بودند؛ ساکنان آن‌ها یاد گرفته بودند که سیستم لوله‌کشی سال ۱۹۳۰ را تحمل کنند، نبردهایی پر فراز و نشیب و طولانی را پشت سر گذاشته بودند تا چیزی حتی مثل یک کلید برق را تغییر ندهند و همانطور که نیویورک در اطرافشان تغییر می‌کرد، به شکل مؤدبانه‌ای آن را نادیده می‌گرفتند، درست مثل اینکه کسی گدایی را که مقوایی را در دست گرفته و روی آن درخواست کمکش را نوشته نادیده می‌گیرد.

همان‌طور که مستقیم به سمت خوابگاه خدمه می‌رفتیم به آپارتمان دوبلکس باشکوه که کف آن پارکت بود، با سقف‌های بلند و پرده‌های گلداری که تا کف زمین می‌رسیدند، نگاهی انداختم. خوابگاه خدمه در قسمت انتهایی طبقه دوم بود با راهرویی طولانی و باریک که از آشپزخانه منشعب می‌شد که به شکلی غیرعادی از زمان‌های دور باقی مانده بود. ساختمان‌های جدیدتر یا نوسازها خوابگاهی برای خدمه نداشتند: خدمتکاران و پرستاران بچه، کله‌سحر از نیوجرسی یا کوئینز با قطار می‌آمدند و بعد از تاریکی هوا برمی‌گشتند. ولی خانواده گاپنیک این اتاق‌های کوچک را داشتند، زیرا ساختمان آن‌ها متعلق به زمان‌های دور بود. نمی‌شد آن اتاق‌ها را فروخت یا نوسازی کرد، ولی در سند ساختمان اصلی درج شده بودند و به عنوان اتاق های انباری از آن‌ها استفاده می‌شد. فهمیدن علت اینکه چرا در حالت عادی آن‌ها را به عنوان انباری در نظر می‌گرفتند، دشوار نبود.