کتاب دوات نشر انتشارات موسسه فرهنگی هنری کتاب مرجع

دوات ظرفی کوچک برای نگهداری مرکب. واژۀ دواتْ عربی و جمع آن دویّ، دَوایا یا دَویات است. فروشندۀ دوات را دَوّاء و سازندۀ آن را مُدَوّی می‌خوانند.در عربی، به دوات مِحْبَرَه، به‌معنی جای حِبْر، و فُرْضَه، به‌معنی جای مرکب، هم گفته‌اند. در فارسی، واژگان مرکب‌دان، دوده‌دان، حبردان، لیقه‌دان، سیاهی‌دان، خوالستان/ خوالسته، آمه، و قاروره هم به‌معنی دوات به‌کار رفته‌است.همچنین در فارسی، ترکیبهای دوات‌آشور (ابزاری که دوات را با آن هم می‌زنند)، دواتخانه (محل نگهداری دوات و قلمدان)، دواتگر (سازنده دوات)، و دوات‌دار (دوات‌دارنده، منشی) کاربرد دارد.در زبان ترکی، این ظرف را (افزون بر دوات و محبره) خَفْسی، فرضه، دَملیق و به‌ویژه حُقّه و دِویت نیز می‌نامند.