کتاب سیر عشق

از آنجایی که همیشه پیش خود مجسم می‌کردند که روزی بچه دارخواهند شد،بعد از گذشت چهارسال از ازدواجشان تصمیم گرفتند از احتمال وقوع آن جلوگیری نکنند.پس از هفت ماه، کنار روشویی دستشویی،از خط کمرنگ آبی که روی قطعه پلاستیکی که پشتش روکش پنبه ای داشت و به نظر وسیله ی کاملا مناسبی برای خبر ورود یک عضو جدید به نسل نمی باشد،خبردار شدند؛شخصی که احتمالا تا نود و پنج سال بعد هم هنور حضور خواهد داشت و از این دو نفری که در حال حاضر لباس زیربه تن دارد با عنوانی که هنوز باورش برایشان سخت است،یاد خواهد کرد:"والدین من" طی چندماه طولانی آرامش موقت،آن‌ها می خواهند بدانند باید دقیقا چکار کنند.از آن جایی که با سختی‌های زندگی خود آشنا هستند،این موقعیت را فرصتی می دانند برای این که همه چیز را از اول و ازجزئیات شروع کنند.مکمل روز یک شنبه پوست سیب زمینی بیشتر و کشمش،شاه ماهی و روغن گردو را توصیه می‌کند،که کرستن با اشتیاق خود را به آن متعهد کرده است و از آن به عنوان راهی برای دور کردن وحشت از این که بر تمام چیزهایی که در درونش در حال وقوع است کنترل ندارد،استفاده کند.وقتی در جلسه یا در اتوبوس است،در مهمانی یا موقع شستن لباس ها،می داند که فقط چند میلی متر آن طرف نافش بندها در حال شکل گیری هستند و تارهای عصبی در حال تنیدن و دنا تعیین می‌کند چانه چطور شکل بگیرد و چشم ها چطور قرار بگیرند و این که کدام ذرات از اجداد هر کدام رشته‌های شخصیت او را تشکیل خواهند داد.هیچ وقت راجع به هیچ چیز در زندگی اش آنقدر دلواپس نبوده است. ربیع دستش را به منظور حفاظت روی شکم او می گذارد.آن چه در درون آن اتفاق می‌افتد از آن‌ها هوشمندتر است.آن‌ها می دانند چطور با هم بودجه را تنظیم کنند،ترافیک را پیش بینی کنند،طرح کف پوش را انتخاب کنند،اما آن چه درون آنجاست خود می داند چطور برای خود جمجمه بسازدو پمپی که تقریبا یک قرن بدون حتی لحظه ای استراحت حتی به کوتاهی یک تپش،خواهد تپید.در هفته‌های آخر نزدیک به لحظات پایانی سازگاری و درک مطلق آن غریبه غبطه می‌خورند.آن‌ها تصور می‌کنند بعد ها در زندگی،شاید در هتلی خارجی بعد از یک پرواز طولانی مدت،او سعی خواهد کرد که صدای تهویه هوا را خفه کند و با جمع کردن پاهایش درون شکم و برگشت به حالت اصلی جنینی اش-در جست و جوی آرامش اولیه در شکم مادرش که حالا مدت هاست از آن خبری نیست-از سردرگمی حاصل از خستگی پرواز بکاهد. وقتی بالاخره بعد از یک عذاب هفت ساعته به دنیا آمد.آن‌ها اسم او را از روی جد مادری مادرش استر نامیدند و اسم دوم اوهم از روی مادر ربیع،کاترین،نامیده شد.نمی توانند از او چشم بردارند.او از هر نظر به نظر زیباترین موجودی می‌رسد که تا به حال دیده اند.به هر دو با چشمانی بزرگ که بینهایت عاقل هستند خیره شده است،انگار که در زندگی قبلی اش تمام حجم دانش جهان را فراگرفته است.با آن پیشانی فراخ و آن انگشت‌هایی که با مهارت پرداخته شده اند و آن پاهایی که به نرمی پلک چشم هستند،تا در شب‌های طولانی بی خوابی درست زمانی که احتمال می‌رود صدای گریه،سلامت عقل والدین را محک می‌زند،نقشی نه خیلی اتفاقی در آرام کردن اعصاب داشته باشند. ناگهان از این که او را وارد چه دنیایی کرده اند احساس نگرانی کردند.دیوارهای بیمارستان سبز رنگ و رو رفته ای هستند،پرستاری او را ناشیانه بغل گرفته است و با کاردک معاینه ی دکتر مدام به او ضربه می‌زنند.صدای فریاد کشیدن و کوبیدن در ها از بخش‌های مجاور به گوش می‌رسد.او متناوبا سرد و گرم می‌شود،و در آن خستگی و هرج و مرج ساعات اولیه،به جز اشک ریختن بی وقفه کاری از او بر نمی اید.این گریه ها قلب پرستاران درمانده اطرافش را به درد می آورد،آنها نمی دانند از گریه‌های عصبانی او چه برداشتی داشته باشند.دست‌های بزرگی سر او را نوازش می‌کنند و صداهایی در گوشش چیزهایی زمزمه می‌کنند که اصلا متوجه نمی‌شود.لامپ‌های بالای سرش نور سفید شدیدی ساطع می‌کنند که پلک‌های او که به نازکی یک کاغذ هستند،به قدر کافی قدرت ندارند تا در مقابل آن مقاومت کنند.ماموریت چسبیدن به نوک سینه هم مثل این است که در طوفان کوبنده ی اقیانوس برای نجات از حلقه ی نجات محکم بگیری.دست کم می‌شود گفت که سرحال نیست.بعد از کشمکش‌های شدید،او بالاخره بیرون از خانه ی قبلی اش خوابش می برد.دل شکسته از این که کلیدها را جا گذاشته است اما بالا و پایین رفتن نفس‌های آشنا کمی تسکین می یابد. قبلا هیچ وقت آنقدر شدید و قاطعانه مراقب کسی دیگر نبوده اند.آن‌ها در می یابند که چقدر از آن چه ممکن است در خطر باشد درک اندکی داشته اند.