نظریههای سینمایی تا کنون میل به دوری جستن از مسأله صدا داشتهاند. چه با نادیده انگاشتن کامل آن و چه با نسبت دادن آن به جایگاهی فروتر. حتی اگر برخی محققان تحقیقاتی عمیق و برانگیزاننده انجام داده باشند، کارهایشان هنوز به اندازهای اثرگذار نبودهاند که باعث بازنگری کلی درباره سینما در پرتو جایگاهی شوند که صدا در شصت سال اخیر در سینما اشغال کرده است.
کتاب حاضر همزمان نظری و عملی است. اول آن که رابطه سمعی-بصری را به مثابه نوعی قرارداد توصیف و فرموله میکند، آن گاه برای بررسی و تحلیل طرح، روشی را پی میریزد که میتوان آن را در مورد فیلمها، برنامههای تلویزیونی، ویدیوها و غیره به کار برد.