کتاب ایران بانو

سیلوانا که در دستش یک ساک بود، جلوتر از نرگس به خانه رفت. ایران را کنار سفره دید و گفت:‌«به به! چه شانسی! چه سوپی!» ایران سلام کرد و گفت: «خوش آمدی. مادرشوهرت مهربان است». سیلوانا ساکش را روی زمین گذاشت و پرسید: «آمده‌ام چند روز به زور مهمان شما باشم. مرا از خانه بیرون کردند». ایران گفت: «خوش آمدی! بیا سوپ بخور که داغ است». سیلوانا کنار سفره نشست. ایران گفت: «بگو ببینم چی شد که یادی از فقیر و فقرا کردی». - خواهش می‌کنم. پدر و مادر آنتونی امروز به میلان رسیده‌اند. آنتونی به خانه آمد و گفت. زندایی هم از او پرسید که کجا هستند. آنتونی هم گفت که در هتل اتاق گرفته‌اند. زندایی هم خیلی ناراحت شد. ایران تکه نانی برداشت و گفت: «خوب؟ بعد چی شد؟» - خوب ندارد. من هم اینجا آمدم. چون اتاق من و آلبا به هاینریش و الکساندرا رسید. چند روزی مهمان شما هستم. البته امشب خانه‌ی دایی شام دعوتیم. برای شما بد نیست که پدر و مادر آنتونی را ببینید. نرگس برای سیلوانا بشقاب و قاشق آورد و برای او سوپ کشید. ایران از سیلوانا پرسید: «بودن ما در آنجا پدر و مادر آنتونی را آزار نمی‌دهد؟ شاید درست نباشد که ما جمعشان را به هم بزنیم» سیلوانا قاشقش را پر از سوپ کرد و گفت: «نه. شما حتماً باید آن‌ها را ببینی ایران بانو!» - چی؟ سیلوانا ناگهان به خود آمد و گفت:‌«دیدن یک خانم ایتالیایی که سال‌هاست در آلمان زندگی می‌کند، جالب است. چون الکساندرا هم از کشور خودش به کشوری دیگر رفته است،‌ برای ما الگوی خوبی است». ایران گفت: «من که نمی‌دانم تو چه می گویی. سوپت را بخور». دخترها ناهارشان را خوردند. ایران گفت: «سیلوانا من خیلی خسته‌ام. باید بخوابم». - بخواب. ما هم می‌خوابیم. نرگس بشقاب‌ها و قاشق‌ها را به آشپزخانه برد و شست. به هال آمد. ایران و سیلوانا را کنار هم درازکش روی زمین دید. ایران خوابیده بود ولی سیلوانا به او خیره شده بود. نگاه سیلوانا به ایران برای نرگس جای پرسش داشت. نرگس ایستاد و به سیلوانا نگاه کرد. پرسید: «به چه فکر می‌کنی؟». سیلوانا چشم‌هایش را بست. سپس گفت: «می‌خواهم بخوابم». نرگس بالش برداشت و کنار آن‌ها خوابید. هوا تاریک شده بود که سیلوانا و ایران از خواب بیدار شدند. سیلوانا پتویش را تا کرد و گفت: «من باید بروم چون زندایی به کمک نیاز دارد. شما ساعت هشت یا نه شب بیایید». ایران پتوها را روی هم گذاشت و گفت:‌«اگر می‌روی کمک کنی ما هم می‌آییم». - نه. اگر زود بیایید باید کار کنید (خندید) خیلی زیاد! - چه اشکالی دارد؟ وظیفه‌ی ماست. خدا می‌داند که من زندایی تو را خیلی دوست دارم. ایران پتوها را به اتاق برد و بالای سر نرگس نشست. دستش را روی دستش گذاشت و به آرامی گفت:‌«نرگس! نرگس! بیدار شو».