کتاب نامداران نشر انتشارات البرز

زندگی‌‌نامه‌ی افراد نامدار و موفق یکی از ژانرهای پرطرفدار کتاب‌های غیرداستانی به شمار می‌آید. روایت زندگی پرفراز و نشیب و پر از چالش افراد سرسخت و موفق می‌تواند برای آنهایی که در ابتدای مسیر قراره گرفته‌اند بسیار الهام‌بخش و تاثیرگذار باشد. کتاب‌ها و مقالات زیادی در ارتباط با مشاهیر بزرگ معاصر خارجی نظیر استیو جابز یا ریچارد برانسون وجود دارد اما کمتر نویسنده‌ای به دنبال روایت‌ موفقیت افراد تاثیرگذار و نامدار ایرانی بوده است. اما مهراوه فیروز نویسنده‌ی کتاب نامداران به دنبال این سوژه‌ی جذاب رفته است و سرگذشت خواندنی بخشی از مشاهیر و مفاخر ایران را گردآوری کرده است.

‌درباره‌ی کتاب نامداران اثر مهراوه فیروز

همانقدر که مطالب کوتاه و بلند زیادی درباره‌ی افراد موفق جهان به زبان فارسی ترجمه شده است به همان اندازه بسیاری از مفاخر ایرانی مورد بی‌مهری‌ قرار گرفته‌اند. این موضوع نه تنها در سطح نظام اجتماعی بوده است بلکه بسیاری از هموطنان هم تلاش‌های آنان را از یاد برده‌اند یا موفقیت‌های آنان را به چیزی جز پشتکار و همت بلند آنها نسبت می‌دهند.  مهراوه فیروز معتقد است برای آنکه هویت ایرانی به درستی زنده نگه داشته شود در قدم اول اسطوره‌ها و فرهیختگان معاصر را کشور خود را شناخت. زیرا  هریک از آنها در پس ناملایمات زندگی تجربیاتی را آموخته‌اند که می‌تواند برای نسل جدید بسیار ارزنده باشد.

کتاب نامداران مجموعه‌ای از گفتگوهای مهراوه فیروز با افراد سرشناس و فرهیخته در حوزه‌های مختلف نظیر ادبیات، هنر، پزشکی، مهندسی، ورزش و ... است.  هر یک از این افراد سرگذشت خود را به با زبان و لحن مختص به خود تعریف کرده‌اند. در این اثر تلاش شده است که لحن قهرمانانه‌ی آنها حفظ گردد. مهراوه فیروز چهار سال از عمر خود را صرف گفتگو و نگارش کتاب «نامداران»کرده است. او ترتیب قرار گرفتن هر گفتگو و روایت را تاریخ دیدار با آن شخصیت فرهیخته ذکر کرده است.

مهراوه فیروز با چه افرادی به گفتگو نشسته است؟

هریک از افرادی که مهراوه فیروز با آنها به گفتگو نشسته است را می‌توان در یک یا دو جمله شناخت.

 مهندس میرصادقی سازنده‌ی برج میلاد، می‌سازد و آباد می‌کند. عبدالرحیم جعفری بنیان‌گذار انتشارات امیرکبیر فرهنگ کشور، شاهنامه را تا بیرون از مرزهای ایران برده و انديشه های بزرگان ایران را به جامعة ایرانی معرفی کرده است. دکتر محمدحسین ماندگار نخستین جراح پیوند قلب در ایران است که با دانش و تجربه اش، به قلب انسان ها جان و امید دوباره می‌بخشد. علی کریمی  فوتبالیست برجسته‌ی ایرانی است که با بازی خود قلب میلیون‌ها ایرانی را پر از شادی کرده است سعیده قدس بنیان‌گذار موسسه خیریه محک است که چراغ امید به زندگی را در دل خانواده‌ها و کودکان مبتلا به سرطان روشن کرده است. سالار عقیلی خواننده‌ی موسیقی سنتی ایرانی است که سرود ای ایران را در عرصه های بین المللی سرمی‌دهد.

فتانه حاج سیدجوادی نویسنده‌ی رمان موفق «بامداد خمار» است. مازیار میری کارگردان  اخلاقیات و تعهد را به تصویر می‌کشد.  مهرنوش شاه حسینی طراح لباس در جشنواره‌های بین المللی قدمت و اصالت ایران را به جهانیان نشان می‌دهد. مهدی قراچه داغی، مترجم پیشکسوت بآثار ارزنده‌ای را به  ایرانیان  معرفی کرده‌است. احمدرضا نخجوانی مدیر عامل شاتل هرگز تسلیم نمی شود، خستگی نمی شناسد و لحظه ای از تلاش دست برنمی دارد.

‌درباره‌ی مهراوه فیروز نویسنده‌ی کتاب نامداران

مهراوه فیروز نویسنده و مترجم جوان ایرانی در سال 1359 به دنیا آمد. او تاکنون آثار زیادی را در حوزه‌ی روانشناسی به فارسی برگردانده است. از آثار او در حوزه‌ی ترجمه‌ی کتاب می‌توان به کتاب‌های «مثل یک موفق فکر کن، مثل یک موفق رفتار کن»، «نماد گمشده» و «زن ها مردها را از دست می دهند، چرا؟» اشاره کرد. مهراوه فیروز علاوه بر ترجمه آثار مختلف به تالیف کتاب روی آورده است. کتاب «نامداران» و «به خاطر یک فنجان قهوه در لندن» از آثار تالیفی او به شمار می‌آید.

چرا باید کتاب نامداران را خواند؟

کتاب نامداران در دسته‌ی کتاب‌های سرگذشت‌نامه و بیوگرافی ایران قرار دارد. و برای گروه سنی بزرگ‌سال مناسب است. تعداد صفحات نسخه‌ی چاپی کتاب 320 صفحه است که با مطالعه‌ی روزانه 20 دقیقه می‌توانید این کتاب را در 16 روز بخوانید.

کتاب نامداران جزو کتاب‌های حجیم و بلند با موضوع سرگذشت نامه و گفتگو با افراد سرشناس ایرانی است که به این مرز و بوم خدمت شایانی کرده‌اند. این کتاب برای افرادی که وقت بیشتری برای مطالعه دارند و می‌خواهند در زمینه‌ی آشنایی با  مشاهیر معاصر ایران زمان بیشتری را به مطالعه اختصاص دهند انتخاب مناسبی است.

آن‌چه در بالا خواندید بررسی و نقد کتاب نامداران اثر مهراوه فیروز بود. خرید و دانلود این اثر در همین صفحه امکان‌پذیر است. برای مطالعه‌ی دیگر کتاب‌ها در زمینه‌ی سرگذشت نامه و مصاحبه با مشاهیر ایران می‌توانید به قسمت دسته‌بندی کتاب‌ها مراجعه و کتاب‌های این موضوع را یکجا مشاهده کنید.

‌در بخشی از کتاب نامداران می‌خوانیم

گفتگو با علی کریمی

از وقتی خردسال بودم آرزوهای بسیاری در سر داشتم. در دوران نوجوانی کم‌کم آرزوهایم شکل گرفتند. اما ای کاش های زیادی وجود داشت؛ ای کاش به آن خواسته‌ام برسم. ای کاش این اتفاق بیفتد و...

از همان دوران کودکی بسیار بازیگوش بودم و خیلی اهل درس خواندن نبودم.

آن روزها خانه‌ی ما در شهرک وردآورد بود. کودکی و نوجوانی‌ام در آنجا سپری شد؛ بزرگراه را که رد می‌کردی؛ روبه‌روی شهرک دانشگاه، آن طرف پمپ بنزین،  نزدیک استادیوم آزادی زندگی می‌کردیم. گاهی با پدرم برای تماشای بازی های فوتبال به ورزشگاه آزادی می‌رفتیم.

آن قدر به فوتبال علاقمند بودم که اصلا نمی توانستم هیچ تمرکزی روی درس و مدرسه داشته باشم. به محض اینکه از مدرسه به خانه می‌رسیدم کیف را به یک طرف و لباس‌هایم را به طرف دیگر رها می‌کردم و یکراست به کوچه می‌رفتم و تا شب با همبازی‌هایم فوتبال بازی می‌کردیم. خسته و کوفته به خانه می‌رسیدم و شام می‌خوردم و می‌خوابیدم.

از همان دوران نوجوانی، از طرفداران سرسخت پرسپولیس بودم. آن زمان خیلی جو فوتبال به سمت خانم‌ها کشیده نشده بود. همه‌ی اعضای خانواده‌ام به جز خواهرم طرفدار تیم پرسپولیس بودیم.

فوتبال» تنها موضوعی بود که همه‌ی اطرافیانم درباره‌اش حرف می‌زدند و می‌گفتند در آن استعداد دارم... البته استعداد دیگری هم در ما کشف نشد

تنها آرزویم این بود که روزی یک فوتبالیست شوم

در محله‌مان به عنوان کسی که فوتبال را به خوبی بازی می‌کرد معروف بودم. حتی وقتی بین محله های دیگر هم قرار بود مسابقه‌ای باشد، من را همراه خود می بردند.

فرشید. برادرم که دو سال از من بزرگ تر است در آن زمان که من چهارده پانزده سال بیشتر نداشتم. در تیم جوانان نفت فوتبال بازی می‌کرد. یک روز با همکلاسی‌هایم در حیاط مدرسه مشغول بازی بودیم که ناگهان فرشید را دیدم. از آنجایی که بسیار بازیگوش بودم؛ با خودم گفتم:«اوه ! اومده تا به من گیر بده که چرا سروصدا و شیطنت می‌کنی!» اگر اشتباه نکنم شیفت صبح بود... بله. چون بعدازظهر آن روز برای تمرین رفتیم.

فرشید، برادر بزرگ‌ترم بود و از او حساب می‌بردم. وقتی به طرفم آمد کمی ترسیده بودم.

گفت:«علی! بعدازظهر حدود ساعت ۳ وسایلت رو جمع کن می‌خواهیم برای تمرین یک جایی بریم!»

خیلی خوشحال شدم و باورم نمی شد که بالاخره به بزرگ ترین آرزویم رسیده بودم؛ بازی در زمین چمن!

سال‌های 72-73 بود و تا آن زمان من فقط در زمین‌های خاکی و در بهترین حالت روی آسفالت‌های خیابان بازی کرده بودم. آن وقت‌ها باشگاه نفت در تهرانسر بود. از همان روز بازی کردن من در خانواده رسمیت پیدا کرد.