دستهبندیها
کتاب خاطرات یک بی عرضه - ۴
دفترچه زرد
نسخه الکترونیک کتاب خاطرات یک بی عرضه - ۴ به همراه هزاران کتاب دیگر از طریق فیدیبو به صورت کاملا قانونی در دسترس است.
فقط قابل استفاده در اپلیکیشن‌های iOS | Android | Windows فیدیبو
با کد تخفیف fdb40 این کتاب را در اولین خریدتان با ۴۰٪ تخفیف یعنی ۵,۴۰۰ تومان دریافت
کنید!
درباره کتاب خاطرات یک بی عرضه - ۴
به نظر من، تعطیلات تابستان اساساً یک محکومیت سه ماهه است. فقط به این دلیل که هوا خوب است، همه از تو انتظار دارند تمام روز بیرون باشی و ورجه وُرجه کنی. اگر یک ثانیه از روز را بیرون نباشی، فکر می‌کنند ایرادی داری؛ اما راستش را بخواهی، من از آن دسته بچه‌هایی هستم که دوست دارم خانه بمانم. ترجیح می‌دهم در تعطیلات تابستان، پای تلویزیون بنشینم، پرده‌ها را بکشم، چراغ‌ها را خاموش کنم و با بازی‌های ویدیویی‌ام سرگرم شوم..
ادامه...
نشر ایران‌بان
فارسی
14.23 مگابایت
۲۲۴ صفحه
بخشی از کتاب خاطرات یک بی عرضه - ۴
خرداد
چهارشنبه
به نظر من، تعطیلات تابستان اساساً یک محکومیت سه ماهه است.فقط به این دلیل که هوا خوب است، همه از تو انتظار دارند تمام روز بیرون باشی و ورجه وُرجه کنی. اگر یک ثانیه از روز را بیرون نباشی، فکر می کنند ایرادی داری؛ اما راستش را بخواهی، من از آن دسته بچه هایی هستم که دوست دارم خانه بمانم.
ترجیح می دهم در تعطیلات تابستان، پای تلویزیون بنشینم، پرده ها را بکشم، چراغ ها را خاموش کنم و با بازی های ویدیویی ام سرگرم شوم.
مامان دایم سعی می کند به هر بهانه ای، مثل رفتن به استخر، مرا بیرون بفرستد؛ اما من چند روز اول تابستان را به استخر باشگاه دوستم، رالی(۱) رفتم که اتفاقاً زیاد هم خوش نگذشت و راه حل به دردبخوری نبود.
خانواده ی رالی عضو یک باشگاه ورزشی خصوصی هستند و ما هر روز در تعطیلات تابستان به باشگاه آن ها می رویم.
البته به نفع من و رالی شد که تریستا دور و برمان نبود. می توانستیم کل تابستان، بدون مزاحمت یک دوست افاده ای و بی معرفت، خوش بگذرانیم.
من به پدر رالی شکایت کردم. اما به دلایلی، آقای جفرسون(۳) شکایت هایم را به گوش مدیر باشگاه نرساند.
به هر حال، چند روز بعد، رالی به من گفت که دیگر اجازه ندارد مرا همراه خودش به استخر ببرد. خوش به حالم شد! ترجیح می دادم در خانه، زیر کولر بمانم و وقتی نوشیدنی ام را مزه مزه می کنم، مجبور نباشم دایم زنبورها را از آن دور کنم.
پنج شنبه
همان طور که گفتم، مامان دایم سعی می کند وادارم کند همراه او و مانی(۴)، برادر کوچکم، به استخر بروم؛ اما مشکل این جاست که خانواده ی من عضو یک باشگاه کوچک محلی هستند، نه باشگاه ورزشی خصوصی. وقتی مزه ی باشگاه خصوصی زیر دندانت می رود، مشکل بتوانی استخر درب و داغان یک باشگاه محلی کوچک را تحمل کنی.
اولین باری که پا به رختکن مردانه ی باشگاه محل مان گذاشتم، یکی از وحشتناک ترین تجربه های زندگی ام بود.
دعا می کنم مامان بی خیال من شود و مرا به زور به باشگاه محل نبرد؛ چون هر بار که در این باره حرف می زند، صحنه هایی را به یاد می آورم که به هزار زحمت فراموش شان کرده بودم.
جمعه
حالا من «قطعاً» می توانم تا پایان تابستان، با خیال آسوده در خانه بمانم؛ چون دیشب در خانه مان «جلسه » داشتیم و مامان گفت امسال کفگیرمان به ته دیگ خورده و پولی نداریم که به دریا برویم؛ مفهومش این است که از سفر خبری نیست.
چه افتضاحی! من پیش بینی کرده بودم که امسال تابستان به ساحل می رویم؛ نه به این دلیل که عاشق دریا و ماسه و این جور چیزها باشم. وقتی بچه بودم، فهمیدم که ماهی ها، لاک پشت ها و کوسه ها، در دریا کارخرابی می کنند و گویا من تنها کسی هستم که از این موضوع چندشش می شود.
راستش، در تعطیلات تابستان امسال، فقط دو دلخوشی دارم؛ یکی جشن تولدم است. دومی هم این که پاورقی طنز «کوتی(۵)» تابستان امسال تمام می شود. نمی دانم قبلاً گفته ام یا نه، اما «کوتی» بی مزه ترین طنزی است که تا به حال خوانده ام. اگر می خواهی منظورم را بهتر درک کنی، طنزی را که در روزنامه ی امروز چاپ شده، بخوان:
نظرات کاربران درباره کتاب خاطرات یک بی عرضه - ۴