صحنه خالی است. تماشاگران بر جایگاه خود نشستهاند. همهی چشمها، چشمانتظار آغاز نمایشاند. خبری از شروع اجرا نیست. مدت زمانی به همین منوال میگذرد. با گذشت تقریبی یک ربع از ساعتِ شروع اجرا، حوصلهی تماشاگران سر میآید. در نهایت تماشاگری – ترجیحاً - از ردیف سوم صندلی هشت - بلند میشود، به تأخیر اجرا اعتراض میکند.]