دستهبندیها
کتاب تاجر ونیزی
نسخه الکترونیک کتاب تاجر ونیزی به همراه هزاران کتاب دیگر از طریق فیدیبو به صورت کاملا قانونی در دسترس است.
فقط قابل استفاده در اپلیکیشن‌های iOS | Android | Windows فیدیبو
درباره کتاب تاجر ونیزی
بعدازظهر بود. دو مرد روی پلی، بر فراز یکی از آبراه‌های شهر ونیز ایستاده بودند. مرد پیرتر، آنتونیو، تاجری موفق بود. آن یکی دوستش، بسانیو بود. آنتونیو شایعه‌ای شرم‌آور را برای بسانیو تعریف کرده بود، اما به نظر نمی‌آمد که این حرف‌ها برای دوستش جالب باشد. آنتونیو گفت: «چی شده، بسانیو؟ تو یک کلمه هم با من حرف نمی‌زنی.» بسانیو به آبراهه‌ی زیر پایشان چشم دوخت و گفت: «سال گذشته به شهر بلمونت رفته بودم. آن‌جا با مردی شام خوردم که دختر زیبایی به اسم پورشیا داشت. او دختر عاقل و باهوشی بود»
نشر و تحقیقات ذکر
فارسی
3.67 مگابایت
۶۴ صفحه
بخشی از کتاب تاجر ونیزی
«چه کسی را؟»
نریسا با لحن دوستانه ای گفت: «آن نجیب زاده ی ونیزی که تابستان گذشته به مهمانی شام آمده بود.»
سرخی ملایمی روی گونه های پورشیا ظاهر شد. او پرسید: «اسمش بسانیو بود، نه؟»
نریسا جواب داد: «بله، بسانیو بود، ویژگی خاصی داشت، و اگر از من بپرسید، می گویم که او هم احساس می کرد شما خیلی خاص هستید، خانم.»
سرخی گونه های پورشیا بیشتر شد. او گفت: «چرند است! احتمالاً تا حالا دیگر من را به کلی فراموش کرده!»
بسانیو گفت: «بله، همین طور است.»
ـ و دوستت، آنتونیوی تاجر، قولنامه ای را امضا می کند که تو تا سه ماه دیگر این پول را پس بدهی؟
بسانیو به نشانه ی تایید سر تکان داد و گفت: «پس می دهم! ببینید، آنتونیو خودش آمد و الان برایتان توضیح می دهد.»
شایلاک چشم هایش را تنگ کرد. او و آنتونیو از یکدیگر متنفر بودند، اما در آن لحظه هر دو سعی می کردند که مودبانه رفتار کنند.
تاجر ونیزی
آنتونیو گفت: «چی شده، بسانیو؟ تو یک کلمه هم با من حرف نمی زنی.»
بسانیو به آبراهه ی زیر پایشان چشم دوخت و گفت: «سال گذشته به شهر بلمونت رفته بودم. آن جا با مردی شام خوردم که دختر زیبایی به اسم پورشیا داشت. او دختر عاقل و باهوشی بودــ»
بسانیو سرخ شد و اعتراف کرد: «از آن موقع تا حالا، یک لحظه هم از ذهنم بیرون نرفته. دو روز پیش باخبر شدم که پدرش مرده و همه ی ثروتش را برای او گذاشته. حالا او یکی از ثروتمندترین زن های ایتالیاست.»
آنتونیو پرسید: «برای این که سر و وضعت آن قدر خوب بشود که بتوانی دل پورشیا را ببری، چقدر پول احتیاج داری؟»
آنتونیو صدایش را پایین آورد تا کسی حرف هایش را نشنود و گفت: «اگر این پول را داشتم، حتماً به تو قرض می دادم، اما در این لحظه سیصد سکه هم ندارم چه برسد به سه هزار سکه! همه ی ثروت من سرمایه ای است که الان با چهار کشتی دارد دور دنیا می چرخد. وقتی آن کشتی ها به ونیز برگردند، دوباره مرد ثروتمندی می شوم، اما تا آن موقع...»
بسانیو با ناامیدی فریاد زد: «پس نمی توانی کمکم کنی؟»
بسانیو با خوشحالی گفت: «تو بهترین دوستی هستی که آدم می تواند داشته باشد!»
نظرات کاربران درباره کتاب تاجر ونیزی