اگر یکی از اهداف تعلیم و تربیت را مواجهه با مسائل آینده و نوآوری بدانیم، باید علاقه به مطالعه و پژوهش علمی در کانون توجه قرار گیرد و تقویت شود، زیرا دانشی که از طریق مطالعه و تحقیق به دست میآید ثبات و پایداری بیشتری در ذهن دارد. اصولاً، رغبت به مطالعه و پژوهش امری متکی بر فعالیتهای ذهنی و تجربی پژوهشگر است؛ یعنی خود باید در مسائل علمی کندوکاو کند، نه آنکه این مسائل در قالبهای نظری آماده در ذهن او گنجانیده شود. به بیان دیگر، «هدف تعلیم و تربیت انباشتن ذهن از دانش نیست، بلکه وسیلۀ دستیابی به یافتههای علمی به منظور خلاقیت و سازندگی است. از طرف دیگر، اینطور به نظر میرسد که بیان کلیشهای دانش موجب ایجاد اثرات نامطلوبی میشود»