کتاب زبان و سیاست

کتاب زبان و سیاست سعی کرد با تفحص و بحث انتقادی درباره اختلاط چارچوب‌های رقیب تصویری کلی از شرایط موجود را فراهم آورد. بنابراین، خواننده می‌تواند در این کتاب ارزیابی انتقادی از تجربه‌گرایی منطقی و رفتارگرائی از برتراند راسل و ردلف کارناپ تا بی. اف اسکینر را بییابد. فصل دیگر به میراث عقل‌گرائی دکارتی، که به عنوان «صدای لوگوس» شناخته می شود و در دو نوع ساختارگرا (چامسکی) و پدیدارشناسی استعلایی (هوسرل) تداوم یافته است، می‌پردازد. در فصول بعدی، با توجه به رهیافت‌های مشخصا پسا ـ دکارتی به زبان در اگزیسیتانسیالیسم و نظریه زبان روزمره (سارتر و آستین)، در پدیدارشناسی زیستمانی، هرمنوتیک، و کاربردشناسی انتقادی(۱) (هایدگر متقدم، پل ریکور، هانس گئورگ گادامر، یورگن هابرماس) و نهایتا در شعر(۲) یا ذوقیات(۳) (هایدگر متاخر و دوباره ریکور)، بحث خواهد شد. منتهی، جدای از ارائه یک مرور و نظری کلی بر تعابیر زبان «پس از بابل»، این کتاب با بلندپروازی یا آرزوی دیگری هم جان گرفته است: میل به رصد کردن یک ترکیب منسجم در نزاع ناهمخوان رهیافت‌ها. در این رابطه، کتاب من بعضاً از مایکل اوکشات، که کتاب وی با نام صدای شعر در مکالمه بشر، به «تصور شاعرانه«نسبت به مسیرهای تجربه‌گرا ‌و عقل‌گرا تقدم می بخشد، الهام گرفت. در یک سطح عمیق‌تر، این کتاب با پل ریکور (کتاب قاعده استعاره) و بخصوص با تاملات هایدگر متاخر درباره زبان هدایت شده است. همانگونه که در فصل پایانانی کتاب آمده است، این عمدتا کار هایدگر است که قادر به «اجازه بودن به زبان دادن یا تسلیم به بودن زبان» است. از این منظر، زبان اساسا بعنوان یک هدیه، بخصوص چونان «هدیه بودن» ظاهر می شود. در این اثنا، فهم مناسب از نقش زبان حتی ضروری‌تر شده است. تحت تاثیر جهانی شدن، فرهنگ‌های مختلف و سنت‌های زبانی بطور فزاینده به سمت تماس و شاید نزاع با یکدیگر رانده می‌شوند. بنابراین، دغدغه فلسفی و نظری که ممد مطالعه من در دو دهه قبل بود یک ضرورت عملی فوری یافته است. به عبارتی متفاوت و دقیق‌تر: «بابل زبان» نظری به بابل ژئوپلیتیکال تبدیل شده است، یعنی سناریوئی که تحت‌الشعاع اصطلاحات منحوسی چون «برخورد تمدن‌ها»، و «محور شرارت» قرار گرفته. در چنین وضعیتی، باید تلاشی حیاتی برای غلبه بر خطاب راهبردیِ سوء‌استفاده کننده دنبال شود و فهمی زیستمانی و انسانی از زبان چونان پیوند عمومی انسان‌ها باز پرورانده شود