توانگری و منزلت انسان بر اساس ارزشی است که کسب میکند. ستمگر نمیتواند توانگری را حفظ کند زیرا بیش ازآنچه میدهد، طلب میکند و درنهایت وجدانش را از دست میدهد. ستمدیده برای خودش ارزش چندانی قائل نیست و به همین صورت، معنویتش را از دست میدهد. همانگونه که کتاب «مسیر معجزه» میآموزد، مظلوم قربانی نیست، داوطلب قربانی شدن است.
انسانی که از افزودن بر آگاهیاش امتناع کند؛ ناتوان، نیازمند و درمانده میماند. انسان با افزودن بر آگاهیاش بردگی را نمیپذیرد، بر محدودیتها فائق میآید و بهافتخار نائل میشود.
انسان نیرومند نمیتواند انسان ضعیف را یاری کند، مگر اینکه انسان ضعیف خود خواهان یاری باشد و حتی آن هنگام باید به خودش تکیه کند؛ او باید با کوشش خودش نقطه قوتی را که در دیگری تمجید میکند در خودش بیافریند. کسی جز خودش نمیتواند موقعیت را دگرگون کند.