معرفی، خرید و دانلود کتاب افسانه افسانه است، افسانه است

«حواست باشد! افسانه بدون اتفاق نمی‌شود. پس اتفاقی خواهد افتاد. ما به دست سربازان دشمن می‌افتیم. آن‌ها می‌خواهند شاه‌دخت را بدزدند. من خودم را جلوی او می‌اندازم تا از او محافظت کنم. آن‌جاست که یکی از سربازان دشمن شمشیرش را می‌کشد و آن را صاف توی سینه‌ام فرو می‌کند، درست توی قلبم!» پادشاه با ناباوری سری تکان داد. «نمی‌دانستم چنین تخیل قوی داری؛ و آن وقت من کجای این ماجرای سوزناک هستم؟» «تو کنارم زانو می‌زنی و زارزار اشک می‌ریزی و می‌گویی: همسر عزیزتر از جانم که به ناجوانمردی در خون خود غلتیدی! مادر دخترم!» پادشاه گفت: «چه حرف‌ها! سراپا خزعبلات است! دوست جوان ما هرگز چنین چیزی نمی‌نویسد. او از صحنه‌های خشونت‌آمیز بیزار است و هیچ‌وقت هم چنان جملاتی را توی دهان من نمی‌گذارد. او می‌داند که گفتن جمله‌ی در خون خود غلتیدی چقدر برایم سخت است، من نهایتش بتوان بگویم: شمشیری آهنین قلب تپنده‌ات را شکافت! خیال هم نمی‌کنم دلش بیاید تو را در چنان صحنه‌ای قربانی کند. او می‌داند من و رزا با این‌که به‌ندرت در طول روز قیافه‌ات را می‌بینیم چقدر دلبسته‌ی تو هستیم.» شاه‌دخت مقابل ویترین فروشگاه لباس عروسی ایستاده بود و غرق تماشای لباس‌های بلند و سفید توری و گلدوزی‌شده با خودش فکر می‌کرد که شاید آدم‌ها در آن لباس‌ها، خودشان را شاهزاده یا شاه‌دخت می‌بینند، همان‌طور که آدم‌های توی افسانه‌ها آرزو دارند روزی آدم‌های واقعی بشوند. خانواده‌ی سلطنتی به راهشان ادامه دادند و در هر قهوه‌خانه و مغازه‌ای سرک می‌کشیدند تا بلکه نویسنده را پیدا کنند اما خبری نبود. ازدحام جمعیت انتهای خیابان توجهشان را جلب کرد. شاه‌دخت فریاد زد: «بیایید! مثل این‌که آن‌جا خبری هست!»