کتاب تیتیش شاه و موجودی از کرانگ جلد 2 نشر ایران‌بان

کاهو، اسفناج و چیزی که وقتی ادوین با چنگالش برداشت عین دماغ پیرزنی جادوگر، پلاسیده بود. جوش جادوگری هم داشت، و آبِ سبز شبیه آب...دماغ ازش می‌چکید. پس چرا این پادشاه، که زره داشت و تاج براق بزرگی رو سرش بود و کاخ داشت و کوچه‌ای برای بولینگ؛ باید بشقابی پر از غذایی که دوست نداشت، می‌خورد؟ شاه ادوین هر کاری دلش می‌خواست نمی‌توانست بکند. شاه بودن کار سختیست.باید مراقب تمام سرزمین پادشاهی و کلی آدم باشی. تصور کن فقط نُه ساله هستی و مجبوری این کار را بکنی! برای همین ادوین به یک آدم بزرگسال نیاز داشت کمکش کند تا بر ادوین‌لند فرمانروایی کند و اسم او جیلِ وزیر بود. یک یا دو ماه پیش از این ناهارِ خیلی سبزیجاتی، جیل وزیر فکر کرد مردم ادوین‌لند زیادی غذای مجانی می‌خوردند. این بود که مغازه‌های شیرینی‌فروشی را مجبور کرد به جای بیست و چهار ساعت فقط دو ساعت در روز باز باشند. روستایی‌ها را واداشت مزرعه‌های بزرگ سبزی کنار روستا، که اسم تنها روستای ادوین‌لند بود، درست کنند.