از گذشتههای دور تا کنون در ایران سه شیوۀ سکونت شکل گرفته است: شیوۀ زندگی عشایری، شیوۀ زندگی روستایی و شیوۀ زندگی شهری.
هر یک از این شیوهها، ویژگیهای خاص خود را داشته و نوع زندگی هر کدام با دیگری متفاوت است.
کوچ نشینی از کهن ترین شیوههای زندگی بشر بشمار میرود. زندگی عشایری در ایران بیشتر پیرامون سلسله جبال زاگرس به ویژه در قسمت میانی و جنوبی آن شکل گرفته است، زیرا موقعیت جغرافیایی این منطقه و وجود کوههای بلند با زمینۀ مناسبی را برای شکل گیری این، دامنههای سرسبز در مجاورت دشت های وسیع، شیوه از زندگی فراهم آورده است. شکل زندگی در محیط طبیعی وکوهستانی منطقه نوع معیشت و حفظ سنن و آداب و رسوم گذشته، موجب وجه تمایززندگی عشایری با دیگر شیوههای سکونت در ایران شده است. در کتاب حاضرسعی بر این است که ابتدا به بررسی شیوۀ زندگی عشایر بپردازیم و در دو جلد دیگر، زندگی روستایی و زندگی شهری را مورد بررسی قرار دهیم.