کتاب سراب اثر حسین فدایی حسین نشر انتشارات نیلا

فرمانده: آهای لشکریان! نگهبانانِ فرات! دور شوید. امروز آب بر قبیله‌ی بنی‌کلاب حلال است. دور شوید. راه را باز کنید! از تشت فاصله می‌گیرد. فرمانده: بیا، این فرات، از آنِ تو، هرچه می‌خواهی بردار... چرا پاسخ نمی‌دهی مرد؟ در صحتِ گفتارم تردید می‌کنی؟ به خدای این آب، آن‌چه گفتم تنها از سرِ خیرخواهی بود و به‌جای‌آوردنِ رسمِ برادری. من اگر قصدِ جنگ داشتم آیا بهتر نبود به‌جای امان‌نامه با شمشیر به‌سویت می‌آمدم؟ به سیاه‌پوشان اشاره می‌کند. کسی از میانِ آنان دست‌نوشته‌ای به او می‌سپارد. فرمانده: این امان‌نامه، پیش بیا و نگاه کن. چند کلمه‌ای بیش نیست. می‌دانی بابتِ این چند کلامِ ناچیز چه بهای گزافی پرداخته‌ام؟ [مکث] پاسخی نیست؟ من با که سخن می‌گویم؟ و از که انتظارِ پاسخ دارم؟ آی! مردِ غیرتمندِ کاروانِ حسین! اگر مرا لایقِ پاسخ نمی‌دانی، ناله‌ی جگرسوزِ کاروانِ تشنه را دریاب. به‌سمتِ تشت رفته و دست در آب می‌برد. مُشتی از آب پُر می‌کند و به‌سوی خیمه‌ها می‌پاشد. ناله از خیمه‌گاه برمی‌خیزد. مُشتی دیگر و مُشتی دیگر. ناله‌ها اوج می‌گیرد. فرمانده: نمی‌شنوی؟