جلیل: خانمها، آقایون! من یکی از آدمای بازی هستم. و ــ قبل از شروع نمایش، مأمورم اشاره به چند نکتهای بکنم که توضیحش حتما لازمه. البته توضیحات من برای این نیس که نمایش مسأله پیچیده و مشکلی رو طرح میکنه. برعکس، نمایش ما از خیلی جهات یه واقعه معمولیه، که نه حوادث مهم و گیجکنندهای داره، نه حرفای عجیب و سرسامآوری. با وجود این، باید اضافه کنم که ــ یه چیزی مث رگههای رو مرمر تو این نمایش هست که به دیدنش میارزه؛ اونم حقیقتیه که از پا آویزونش کردهن. به همین دلیل، ماجرای ما وجود خارجی داره. آدما آشنان. مردمی که تو خیابون راه میرن، به بنگاهها مراجعه میکنن، تو جمع هوای همو دارن و یحتمل که همین حالا تو سالن نشسته باشن. خیلی نظیف، خیلی موقر، خیلی مهربان... بههرحال، من در اینجا وظیفه دیگهای هم دارم؛ اونم اینه که شمارو با محیط نمایشمون آشنا کنم. ماجرای ما از لحاظ زمانِ داستانی حدود یه ماه طول میکشه. تو هر پرده یه مقدار زمان میگذره. و ما گذشت زمانو با تغییر نور نشون میدیم. محیط نمایش مونم اینجاس. همینطور که ملاحظه میکنین پردهای نیس؛ دو تا اتاقه با یه راهرو که اون ته دو شقّه میشه. شقه اول با دو پله مُشرِف به حیاطه. و شقه دوم با گردشی که به چپ میکنه، میره به طبقه دوم. عجالتا ما با این طبقه دوم کاری نداریم؛ فقط بدونین که آدماش مستأجرای مان، و کلی از نمایش مارو اونا میسازن. اینم بگم که معماری خونهمون مال یکی از محلههای قدیم تهرونه که مردمش هنوز اصالت زبان و سلوک و عقاید خودشونو حفظ کردهن... خب، فعلاً جلوی هر یک از این اتاقا یه دیوار افتاده.
چقدر من این نمایش نامه و قلم آقای رادی رو دوست داشتم الان میفهمم چرا به ایشون میگفتن چخوف ایران. ادبیات و اصطلاحات و عبارتهای بی نظیر و داستان قوی….. واقعا چقدر ما هنر و ادبیات قوی ای داشتیم و چه حیف که تیغ سانسور و توقیف ما رو از این فضاها جدا کرد. من این نمایشنامه زیبا رو توصیه میکنم. داستان یک خانواده که پدر ملاست و دو پسر و یک دختر دارد. و بعدا مشخص میشود پسر بزرگ فوت کرده و ارثیه ای برای انها به جا گذاشته اما پدر همسر دیگری دارد که وجود او بر این ارثیه اثر میگذارد. در این بین مستاجری هم در داستان هست که دختری همسن دختر صاحبخانع دارد و زن این مستاجر من رو به یاد بلور خانم کتاب همسایه ها میندازه. خلاصه قشنگ و بشیار دلنشین بود
4
رادی داستاناش خوبه فضای ایرانی و قدیمی داره و بعضا واژه های دوره پهلوی داره و داستاناش نمایشنامس فک کنم حدود ۷۰ دقیقه ای بشه نمایشش
5
خیلی متن خوبی بود. انگار نه انگار که فضای نمایشنامه مربوط به نیم قرن پیشه، بس که شخصیتها آشنا و ملموساند.