خانواده، آشیانۀ کودک است و او خود را وابستۀ آن میداند. اگر پدر و مادر رفیق و صمیمی باشند، آشیانهاش را استوار و گرم وباصفا یافته و احساس آسایش و امنیت میکند ودر چنین آشیانهای بهتر میتواند پرورش یابد و قوا و استعدادهای درونی خویش را به ثمر رساند. نزاع، کشمکش و اختلافات پدر و مادر، امنیت وآسایش را از کودکان خانواده میگیرد و آن جوجههای بیپر بال را مضطرب و پریشان میسازد.پدر و مادر عصبانی هستند و دعوا میکنند، امّا نمیدانند چه عوارض خطرناکی آینده کودکانشان را تهدید میکند. به طور مثال: پریشانی، دلهره، بدبینی، ضعف اعصاب، پرخاشگری و سوء مصرف به مواد مخدر و... را در بر میگیرد. روانشناسان معتقدند: پدران ومادران باید بدانندکه مجادلههای بزرگترها در خانواده روی کودکان انعکاس سنگینی دارد. روابط متقابل بزرگترها در تشکیل شخصیت کودک تأثیر زیادی میگذارد. بنابراین زن و شوهر پیش از بچه دار شدن، آزادند، امّا بعد از تولید نسل وظیفه دارند که از اختلافات بپرهیزند، و کانون خانوادگی خویش را تا حّد امکان حفظ کنند و اسباب ناراحتی و اضطراب فرزندان بیگناهشان را فراهم نسازند که در غیر این صورت، در پیش گاه عدل الهی مسئول بوده و مؤاخذه خواهند شد.