کتاب این برف کی آمده... نشر چشمه

مجید نشست پشت فرمان. راه افتادیم و از نور چراغ‌های رستوران‌ها که دور شدیم دوروبرمان را تاریکی گرفت. غلیظ. انگار غلیظ‌تر از قبل و همیشه. چراغ‌های اتومبیل به‌زور چند متری را روشن می‌کرد. باز رسیدیم به آبشار. سیروس شیشه‌ی تمام پنجره‌ها را داد پایین. هوای خنک زد تو و قطره‌های ریزریز آب. صدای شُرشُر آب در شب می‌پیچید و ذره‌های آب در نور اتومبیل مثل پولک بودند. این‌بار جاده و پیچ‌هایش رو به پایین می‌رفتند. باز وارد ظلمات شدیم. مجید خیلی آهسته می‌رفت. باد توی اتومبیل می‌پیچید و بوی درخت‌ها و بوی شب می‌داد. نور چراغ‌های اتومبیل، تنه‌ی درخت‌های به‌هم‌چسبیده‌ی دو طرف جاده را روشن می‌کرد و دور تنه‌ها حلقه می‌زد و دور که می‌شد‌، باز درخت‌ها می‌شدند دیواری سیاه. یک‌دفعه مجید سر پیچی وسط جاده ایستاد. موتور را خاموش کرد. چراغ‌ها را هم. این‌همه سکوت و سیاهی را هیچ‌وقت ندیده بودم. بعد هوهویی از دل ظلمت سمت‌مان آمد. سیروس آهسته و زیر لب گفت انگار یه گله گرگه! مجید هم پچ‌پچ کرد که این‌جا گرگ کجا بود. سیروس گفت خرس و پلنگ که داره جنگل‌های شمال. مجید گفت نه دیگه این‌جا بابا! بعد گفت اوخ‌اوخ! اگه الان مثل اون فیلمه بشه چی؟ اون فیلمه چی بود اسمش؟