کتاب نیکولا کوچولو اثر امانوٸل لوپتی نشر انتشارات محراب قلم

اِمروز نیکولا باعَجَله از مَدرسه بیرون آمد تا زودتر به خانه بِرَوَد. دوستانش وقتی نیکولا را در حَیاطِ مَدرسه دیدند، گُفتند: «آهای، نیکولا! اِمروز عَصر قَرار است سُرخ‌پوست‌بازی کنیم، یادت نَرَفته که؟» نیکولا بدونِ این که بِایستَد، جَواب داد: «من نِمی‌تَوانَم بیایَم!» و بعد به‌سُرعَت در پیاده‌رو دَوید. دَه مِتر، پَنج متر، یک متر... و آخَر سَر به خانه رسید و دَرِ حیاط را باز کرد. درحالی‌که نَفَس‌نَفَس می‌زد، از خوش‌حالی فَریاد کشید: «عالیه!» همان دوچرخه‌ای که آرزویَش را داشت، وسَطِ حیاط بود. این نُخُستین دوچرخه‌یِ نیکولا بود...